Άντανδρος
Τένεδος Ίμβρος Σαμοθράκη
Ροδίος Ποταμός Σκάμανδρος Ποταμός Σατνιόεις Ποταμός
Μυσία, Τρωάδα, Λέσβος, Ελλήσποντος.
Ετυμολογία[]
Η ονομασία "Άντανδρος" σχετίζεται ετυμολογικά με την λέξη "Αταρνεύς" και Αδραμύττιο.
Ίδρυση[]
Ο χρόνος ίδρυσής της είναι άγνωστος.
Γεωγραφία[]
Η ακριβής θέση της είναι:
Βρισκόταν στη νότια ακτή της Τρωάδας, ανατολικά της Άσσου και βορειοανατολικά της Λέσβου.
Βόρειά της βρίσκεται το όρος Ίδα (ή Ίδη), το οποίο τη χωρίζει από την κεντρική κοιλάδα του ποταμού Σκαμάνδρου και τις πόλεις του Ελλησπόντου. Η θέση του αρχαίου οικισμού βρίσκεται πλησίον του σύγχρονου Altınoluk.
Ιστορία[]
Μυκηναϊκή Εποχή[]
Σύμφωνα με τις αρχαίες πηγές, η Άντανδρος κατοικούταν από Αιολείς, Πελασγούς, Λέλεγες, Θράκες ή Κιμμέριους (Θουκ. 8.108.4· Ηρ. 7.42.5· Στράβ. 13.1.51· Στέφ. Βυζ).
Όμως, αυτά δεν είναι αρχαιολογικά τεκμηριωμένα μέχρι στιγμής και ο σποραδικός χαρακτήρας των αρχαιολογικών ερευνών δεν επιτρέπει την αποκατάσταση της ιστορίας της περιοχής μέχρι τον 7ο αι. π.Χ.
Αρχαϊκή Εποχή[]
Τον 7ο αι. π.Χ. η Τρωάδα βρισκόταν στα όρια του Λυδικού Κράτους, που είχε διοικητικό του κέντρο τις Σάρδεις. Δεν σώζονται πληροφορίες για τις σχέσεις της περιοχής με αυτό, καθώς και με τα νομαδικά φύλα που κατά καιρούς εισέβαλαν στην περιοχή, ενώ τα αρχαιολογικά στοιχεία είναι μέχρι στιγμής ανύπαρκτα.
Τον ίδιο αιώνα όμως η Λέσβος ίδρυσε αποικίες στην απέναντι Μικρασιατική ακτή, και, πιθανώς, η Άντανδρος να ιδρύθηκε τότε ως αποικία της Μήθυμνας, όπως και η γειτονική Άσσος.
Με την κατάκτηση της Λυδίας από τους Πέρσες (κατά τα μέσα του 6ου αι. π.Χ.) η Άντανδρος προσαρτήθηκε προφανώς στην Περσική Αυτοκρατορία (με κάποια μορφή αυτονομίας).
Το 514 π.Χ., με την εκστρατεία του Δαρείου, η Άντανδρος, όπως και άλλες πόλεις, ανακαταλήφθηκε από τον Περσικό στρατό (Ηρόδοτος 5.25-27). Είναι πιθανό να έλαβε μέρος στην Ιωνική Επανάσταση κατά των Περσών στο τέλος του 6ου και στις αρχές του 5ου αι. π.Χ., αλλά η υπόθεση αυτή παραμένει ανεπιβεβαίωτη.
Εκτός από την πληροφορία του Ηροδότου ότι ο Ξέρξης διήλθε από την Άντανδρο στο δρόμο για την εκστρατεία του κατά της Ελλάδας, αναφέρεται κάτι άλλο για αυτή μέχρι το τελευταίο τρίτο του 5ου αι. π.Χ.
Κλασσική Εποχή[]
Σύμφωνα με τον Θουκυδίδη, η Άντανδρος ανήκε στις λεγόμενες "Ακταίες πόλεις", που υπάγονταν στη σφαίρα ελέγχου της Μυτιλήνης κατά το τελευταίο τέταρτο του 5ου αι. π.Χ.
Η Άντανδρος πρέπει να υπαγόταν στη σφαίρα επιρροής της τελευταίας για το μεγαλύτερο μέρος του αιώνα αυτού. Χαρακτηριστικά, εμφανίζεται στους καταλόγους των εισφορών της Αττικής-Δηλιακής Συμμαχίας μόνο μετά την αποστασία της Μυτιλήνης από τη συμμαχία και τη καταστροφή της από τους Αθηναίους το 427 π.Χ.
Η συμβολή της Αντάνδρου στο συμμαχικό ταμείο ήταν περίπου οκτώ τάλαντα, ενδεικτικό της καλής οικονομικής κατάστασης της πόλης.
Το 427 π.Χ. προφανώς οι Ακταίες πόλεις μετατοπίσθηκαν από τη σφαίρα ελέγχου της Μυτιλήνης σε αυτή της Αθήνας.
Το Θέρος του 424 π.Χ. εξόριστοι κάτοικοι της Λέσβου ξεκίνησαν να καταλάβουν την Άντανδρο και να ελευθερώσουν τις υπόλοιπες ακταίες πόλεις από τους Αθηναίους, το σχέδιό τους, όμως, απέτυχε χάρη στην έγκαιρη παρέμβαση των Αθηναίων (Θουκ. 4.52).
Στην τελευταία φάση του Πελοποννησιακού πολέμου η Άντανδρος πρέπει να προσεχώρησε στο πλευρά των Περσών. Παρ' ότι καμία πηγή δεν το σχολιάζει άμεσα, ο Θουκυδίδης φαίνεται να το θεωρεί δεδομένο. Αναφέρει ότι το 411 π.Χ. οι κάτοικοι της Αντάνδρου έφεραν στην πόλη τους οπλίτες από την Άβυδο επειδή ο Αρσάκης, ύπαρχος του Πέρση σατράπη των Σάρδεων Τισσαφέρνη, τους αδικούσε. Με τη βοήθειά τους έδιωξαν από την πόλη την περσική φρουρά του Αρσάκου.
Είναι άγνωστο πότε επανεγκαταστάθηκε εκεί η Περσική φρουρά, αλλά η εποχή αδυναμίας της Αθήνας μετά την ήττα στη Σικελία (415 π.Χ.) θα δημιούργησε τις προϋποθέσεις γι’ αυτό.
Αλλά φαίνεται ότι και μετά την εκδίωξη της φρουράς του Αρσάκου, η Άντανδρος φαίνεται ότι παρέμεινε υπό περσική κατοχή, καθόσον το θέρος του ίδιου έτους, έπειτα από την ήττα τους από τους Αθηναίους στη ναυμαχία της Αβύδου, οι Σπαρτιάτες είχαν τη δυνατότητα να ναυπηγήσουν νέα πλοία στην Άντανδρο, κατόπιν αδείας του Φαρναβάζου, σατράπη του Δασκυλείου.
Θεωρείται δεδομένο ότι η Άντανδρος πρέπει να βρισκόταν στο όριο μεταξύ των σατραπειών του Δασκυλείου και των Σάρδεων, οι σατράπες των οποίων ανταγωνίζονταν γενικά, και ότι η εξέγερση των κατοίκων της είχε στόχο μόνο τον ύπαρχο του σατράπη των Σάρδεων, όχι τους Πέρσες γενικά.
Στο τέλος του 5ου αι. π.Χ. η Αθήνα έχασε τον έλεγχο στην περιοχή της Μικράς Ασίας με την ήττα στους Αιγός Ποταμούς και όλες σχεδόν οι πόλεις της Τρωάδας περιήλθαν στη δικαιοδοσία των Σπαρτιατών.
Η Άντανδρος, όπως οι άλλες πόλεις της Τρωάδας παρέμειναν στην Σπαρτιατική συμμαχία μέχρι το 394 π.Χ., οπότε οι τελευταίοι ηττήθηκαν από τους Πέρσες στην Κνίδο.
Τότε περιήλθαν και πάλι στην Περσική Αυτοκρτορία, εκτός από την Άβυδο.
Η Άντανδρος προσπάθησε να επαναστατήσει με τη βοήθεια της Αβύδου, αλλά απέτυχε με σοβαρές συνέπειες.
Το 387/386 π.Χ. οι Σπαρτιάτες, θέλοντας να εμποδίσουν την Αθήνα να επανακτήσει ναυτική δύναμη, συνήψαν συνθήκη με τους Πέρσες, τη λεγόμενη Ανταλκίδειο ειρήνη. Με τη συνθήκη αυτή, η Περσική κατοχή της Αντάνδρου, όπως και όλων των Ελληνικών πόλεων της Μικράς Ασίας, οριστικοποιήθηκε.
Μακεδονική Εποχή[]
Το 334 π.Χ. ο Μέγας Αλέξανδρος με την εκστρατεία του κατά των Περσών κατέκτησε την Τρωάδα, η οποία περιήλθε έτσι στην επικράτεια της δημιουργούμενης Μακεδονικής Αυτοκρατορίας.
Ελληνιστική Εποχή[]
Η διαμάχη των Διαδόχων είχε συνέπειες και για την περιοχή αυτή. Από το 319 π.Χ. περίπου οι μικρασιατικές κατακτήσεις του Αλεξάνδρου διοικούνταν από το στρατηγό του Αντίγονο το Μονόφθαλμο, ο οποίος αυτοανακηρύχθηκε βασιλέας το 306 π.Χ.
Μετά τον θάνατο του Αντιγόνου στη μάχη της Ιψού (301 π.Χ.), ο αντίπαλός του Λυσίμαχος επέτυχε να κυριαρχήσει για λίγο στην περιοχή, αλλά το 281 π.Χ., μετά τη μάχη στο Κουροπέδιο, οι Σελευκίδες επανέφεραν, υπό τον έλεγχό τους, σχεδόν ολόκληρη τη Μικρά Ασία.
Στα μέσα του 3ου αι. π.Χ. η ανερχόμενη δυναστεία των Ατταλιδών στο βασίλειο του Περγάμου εμπόδισε την περαιτέρω εξάπλωσή τους. Η Άντανδρος κατά την περίοδο αυτή, πιθανότατα ανήκε στη σφαίρα επιρροής των Σελευκιδών, βρισκόταν όμως εγγύτατα στα σύνορα του βασιλείου των Ατταλιδών και αυτό, ίσως, να είχε συνέπειες στην πολιτική της ζωή.
Το 227/226 π.Χ. ο Άτταλος Α' νίκησε τον Αντίοχο Ιέρακα δίνοντας τέλος στην κυριαρχία των Σελευκιδών στην περιοχή της Τρωάδας. Η Άντανδρος τότε πρέπει να έγινε αυτόνομη πόλη υπό την επιρροή ή τον έλεγχο των Ατταλιδών. Οι Σελευκίδες επέτυχαν ωστόσο να κερδίσουν μέρος της Τρωάδας για σύντομα χρονικά διαστήματα, πριν η περιοχή επιστρέψει οριστικά στη σφαίρα επιρροής του Περγάμου με τη συνθήκη της Απάμειας το 188 π.Χ.
Μετά τη συνθήκη, η Άντανδρος διατήρησε την αυτονομία της και επεκτάθηκε, σε αντίθεση με άλλες πόλεις της νότιας ακτής της Τρωάδας.
Οι πληροφορίες για την Άντανδρο από εδώ και στο εξής σπανίζουν.
Ρωμαϊκή Εποχή[]
Η Άντανδρος περιήλθε μαζί με το Περγαμηνό Κράτος στους Ρωμαίους μετά την διαθήκη του Αττάλου Γ'.
Κατά τη Ρωμαϊκή εποχή υπήρξε σημαντικό τελωνείο.
Βυζαντινή Εποχή[]
Η πόλη συνέχισε να υπάρχει με το ίδιο όνομα μέχρι και τη Βυζαντινή περίοδο.
Κατά την Πρώιμη Βυζαντινή περίοδο είχε δικό της επίσκοπο.
Υποσημειώσεις[]
Εσωτερική Αρθρογραφία[]
- Αδραμυττηνός Κόλπος
- Ηγεμόνες Μυσίας
- Πόλεις Μυσίας
- Μικρά Ασία
- Μυσία
- Μυσοί
- Τευθρανία
- Ελλησποντιακή Φρυγία
- Τρωάδα
- Ελληνιστική Μυσία
Βιβλιογραφία[]
Ιστογραφία[]
 Κίνδυνοι Χρήσης
|
|---|
|
Αν και θα βρείτε εξακριβωμένες πληροφορίες "Οι πληροφορίες αυτές μπορεί πρόσφατα Πρέπει να λάβετε υπ' όψη ότι Επίσης, |
- Μην κάνετε χρήση του περιεχομένου της παρούσας εγκυκλοπαίδειας
αν διαφωνείτε με όσα αναγράφονται σε αυτήν
- Όχι, στις διαφημίσεις που περιέχουν απαράδεκτο περιεχόμενο (άσεμνες εικόνες, ροζ αγγελίες κλπ.)