Ανάκτορον
- Ένα δόμημα.
Ετυμολογία[]
Η ονομασία "Ανάκτορο" σχετίζεται ετυμολογικά με την λέξη "άνακτας".
Εισαγωγή[]
Το Ανάκτορο κατά τους αρχαίους Έλληνες, είχε τη σημασία της κατοικίας των Θεών, ήταν δηλαδή ναός, όμως επειδή ο βασιλέας είχε, εκτός από την πολιτική εξουσία, και την ιερατική, ανάκτορο συνηθίζεται να λέγεται και η βασιλική κατοικία.
Ιστορία[]
Το ότι το ανάκτορο δνε σήμαινε από την αρχή την βασιλική κατοικία, το αποδεικνύουν οι λέξεις που χρησιμοποιούνταν και ήταν ο "δόμος" και το "μέλαθρον".
Από τα αρχαιότερα ανάκτορα ήταν αυτά των Σουμερίων, που αποτελούσαν το "μέγαν οίκον" και που με αυτήν την ονομασία παρέμειναν στις γλώσσες της Μέσης Ανατολής. Τα ανάκτορα ήταν το κέντρο διακυβέρνησης μιας χώρας.
Και επειδή ακριβώς οι ανάγκες για διάφορα "γραφεία" ήταν πολλές, γι' αυτό ακριβώς τα ανάκτορα είχαν πολύ μεγάλη έκταση.
Από αρχαιολογικές έρευνες έχει διαπιστωθεί ότι το ανάκτορο της Μαρί (στη μέση του Ευφράτη ποταμού στις αρχές της 2ης χιλιετίας π.Χ.) κάλυπτε πάνω από 3,5 εκτάρια, μονάδα επιφάνειας της εποχής.
Άλλα ερείπια ανακτόρων που έχουν βρεθεί είναι των βασιλέων των Χετταίων στο Μπογκάζ καλέ, μαζί με τα αρχεία τους, και στην αρχαία Ουγκαρίτ (σημερινή Ρας Σάμρα).
Επίσης, η Αγία Γραφή αναφέρει για τα ανάκτορα των βασιλέων της Ιουδαίας και του Ισραήλ.
Εκείνοι που ουσιαστικά ανάπτυξαν την αρχιτεκτονική των ανακτόρων ήταν οι Ασσύριοι ηγεμόνες. Τα ανάκτορά τους ήταν εξαιρετικά μεγάλα και λαμπρά διακοσμημένα με θαυμάσια γλυπτά. Σήμερα από τα ερείπια και μόνο του Χουρσαμπάντ της Νινευή και του Τελλ Αχμάρ, μπορούμε να καταλάβουμε το μέγεθος του μεγαλείου εκείνου.
Ανάκτορα ακόμη άξια λόγου, της ίδιας περίπου εποχής, είναι τα ανάκτορα του Μίνωα στην (Κνωσό και τη Φαιστό. Οι ανασκαφές έφεραν σε φως τα ερείπια ενός τεράστιου κτιρίου που είχε 3 - 5 πατώματα και κάλυπτε έκταση 20 στρεμμάτων. Ήταν ο ονομαστός Λαβύρινθος, με την τέλεια εσωτερική διαρρύθμιση, τη θαυμάσια διακόσμηση και το εξαιρετικό σύστημα αποχέτευσης. Είχε τοιχογραφίες και γλυπτά πολλά από τα οποία σώζονται στο μουσείο της Κνωσού, και ήταν ακόμη εξαιρετικά ευάερο και ευήλιο οίκημα και στην αυλή του υπήρχαν θέατρο, κατοικίες αυλικών, μικρές βιοτεχνίες και υπήρχε κεντρική θέρμανση.
Στη μινωική περίοδο σημαντικά ανακτορικά δείγνατα είναι των Μυκηνών τα οποία δεν έχουν τον όγκο ή την πολυτέλεια των μινωικών ανακτόρων καθώς σημαντική είναι η επιλογή οχυρωματικής θέσης και για το λόγο αυτό είναι χτισμένα σε άριστα οχυρωμένες ακροπόλεις.
Στην αρχαία Αθήνα, λόγω του ότι το πολίτευμα δεν ήταν βασιλεία αλλά δημοκρατία, ανάκτορα δεν υπάρχουν. Ανάκτορα συναντάμε ξανά την εποχή των διαδόχων του Μ. Αλέξανδρου. Τα ανάκτορα αυτά έχουν ως πρότυπα τα ανατολικά ανάκτορα (κυρίως Περσικά), για αυτό δεν έχουν τίποτε καινούριο να προσφέρουν.
Καινοτομία μπορούμε να πούμε ότι παρουσίασαν τα ανάκτορα των Ρωμαίων αυτοκρατόρων όχι μόνο για τη χλιδή και την πολυτέλειά τους, αλλά και για μια τελείως διαφορετική αντίληψη με την οποία είχαν κτιστεί καθώς παύουν να είναι η έδρα του κυβερνήτη και γίνονται μικρογραφία πολιτείας, με λουτρά, στάδια και θέατρα με σκοπό την ευχάριστη και άνετη διαμονή αυτοκράτορα.
Ονομαστά ανάκτορα της εποχής ήταν ο "Χρυσός Οίκος" (Domus Aurea) του Νέρωνα, το ανάκτορο του Διοκλητιανού στο Σπαλάτο, η έπαυλη Αδριανού στο Τίβολι κ. ά. Μετά το χωρισμό του κράτους, στο βυζαντινό συνεχίζονται να κτίζονται ανάκτορα βασιλέων (την εποχή αυτή μάλιστα παίρνουν το όνομα "παλάτι"), ενώ στο δυτικό κόσμο άξια λόγου είναι τα παπικά ανάκτορα, τα οποία δεν υστερούσαν σε πολυτέλεια, καλή κατασκευή και μέγεθος από τα αυτοκρατορικά.
Τα ανάκτορα αυτά αρχίζουν να κτίζονται μέσα στο Βατικανό και ονομαστό είναι το ανάκτορο του Λέοντα του Γ' στη Ρώμη, όπου έμεινε και ο Καρλομάγνος που με το ίδιο σχέδιο έκτισε και το δικό του.
Στο Ανατολικό κράτος τα ανάκτορα έχουν ανάλογη μεγαλοπρέπεια με τα ανάκτορα των Ρωμαίων αυτοκρατόρων. Είχαν έκταση 400 στρεμμάτων και ήταν κτισμένα από την Αγία Σοφία ως την Προποντίδα.
Την εποχή του Μεσαίωνα τα ανάκτορα είναι άριστα οχυρωμένα και κτίζονται στις παρυφές των πόλεων, για να είναι εύκολο στον ηγεμόνα να φύγει σε περίπτωση ανάγκης, όμως στην εποχή της Αναγέννησης παύουν να έχουν αμυντική όψη. Δείγματα ανακτόρων αυτής της περιόδου είναι στη Γαλλία οι Βερσαλλίες, του Λούβρου, του Φοντενεμπλό, στην Ιταλία το Βατικανό, το Κυρηνάλιο, Ρικάρντι, Ντάριο, στην Αγγλία του Χάμπτον Κωρτ και στην Ισπανία της Γρανάδας και το Εσκοριάλ.
Ανάκτορα ακόμη συναντάμε στις Ινδίες, στην Κίνα και στην Ιαπωνία με τοπικό χρώμα και ιδιαίτερους χώρους όπως τεράστιους κήπους και προσευχητήρια.
Υποσημειώσεις[]
Εσωτερική Αρθρογραφία[]
- βασιλέας
- [[ ]]
Βιβλιογραφία[]
Ιστογραφία[]
 Κίνδυνοι Χρήσης
|
|---|
|
Αν και θα βρείτε εξακριβωμένες πληροφορίες "Οι πληροφορίες αυτές μπορεί πρόσφατα Πρέπει να λάβετε υπ' όψη ότι Επίσης, |
- Μην κάνετε χρήση του περιεχομένου της παρούσας εγκυκλοπαίδειας
αν διαφωνείτε με όσα αναγράφονται σε αυτήν
- Όχι, στις διαφημίσεις που περιέχουν απαράδεκτο περιεχόμενο (άσεμνες εικόνες, ροζ αγγελίες κλπ.)