Science Wiki
Register
Advertisement

Βρετάνη

Bretane, Brettane, Βρεττάνη


Maps-Islands-Oestrymnids-04-goog

Οιστρυμνίδες Νήσοι Βρετάνη

Maps-France-01-goog

Γαλλία (1154) επί των
Πλανταγενετών
Βρεττάνη Νορμανδία Ανδεγαβία (Anju) Μαϋέννη (Maine) Βλοισία (Blois) Φλαμανδία (Flanders) Αναγαβία (Hainaut) Καμπανία Βουργουνδία Ακουιτανία Γασκωνία Οξυτανία

- Ιστορική χώρα της Δυτικής Ευρώπης.

Ετυμολογία[]

Η ονομασία "Brettane" σχετίζεται ετυμολογικά με την λέξη "Βρεταννία".

Εισαγωγή[]

Είναι μια χερσόνησος, στο δυτικό άκρο της Γαλλίας, η οποία βρίσκεται μεταξύ της Μάγχης στα βόρεια, της Κελτικής Θάλασσας και της Ιρουάζ στα δυτικά και του Γασκωνικού Κόλπου στα νότια.

Με τη διάλυση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, γνώρισε σημαντική αύξηση στον πληθυσμό της, λόγω της μαζικής μετανάστευσης[1][2] νησιωτικών Βρετόνων σε αυτό το τμήμα της Κελτικής Αρμορικής.

Αυτοί, ίδρυσαν βασίλειο[3] κατά τον 9ο αιώνα, το οποίο, στη συνέχεια, έγινε δουκάτο[4] εξαρτώμενο από το Βασίλειο της Γαλλίας.

Ενωμένο με το Γαλλικό Στέμμα το 1532, αποτέλεσε τμήμα των βασιλικών κτήσεων και αποτέλεσε, από διοικητικής άποψης, ένα στρατιωτικό καθεστώς, μια κυβέρνηση (την Κυβέρνηση της Ρεν), και, από τελωνειακής άποψης, μία «εμπορική επαρχία»,[5] μέχρι και τον διοικητική κατάργησή το 1790 και την διαίρεσή της σε πέντε νομούς

Η Βρετάνη διαθέτει μια ισχυρή εθνική ταυτότητα, η οποία, όμως, είναι ακόμη αμφισβητήσιμη.[6]

Ετυμολογία[]

Το όνομα « Βρετάνη » προέρχεται από το λατινικό Brittania (εκείνη την εποχή γραφόταν ως Britannia) που σημαίνει «η χώρα των Βρετόνων ». Αυτός ο όρος χρησιμοποιήθηκε από τον 1ο μ.Χ. αιώνα, από τους Ρωμαίους, και συγκεκριμένα της Ρωμαϊκής επαρχίας της νήσου Αλβιώνας. Ο λατινικός όρος προήλθε, με την σειρά του, από τον ελληνικό όρο που χρησιμοποίησε ο εξερευνητής Πυθεύς ο Μασσαλιώτης για τον ορισμό του συνόλου των βορείων νήσων που ανακάλυψε κατά το 320 π.Χ. περίπου (συμπεριλαμβανομένης, λογικά, και της Ισλανδίας) : Πρεττανική ή Βρεττανίαι.

Κατά τον 1ο μ.Χ. αιώνα, ο Διόδωρος Σικελιώτης υιοθέτησε τον όρο Πρεττανία, ενώ ο Στράβων χρησιμοποίησε τον όρο Βρεττανία. Ο Μαρκιανός ο Ηρακλειώτης, στο έργο του με τίτλο Periplus maris exteriΠερίπλους της έξω θαλάσσης») κάνει αναφορά για «πρεττανικές νήσους» (αἱ Πρεττανικαὶ νῆσοι).

Οι κάτοικοι της Πρεττανικής ονομάζονταν Πρεττανοί, Pritteni ή Prettani,[7] λογικά Κελτική ονομασία, ενδεχομένως αυτή που χρησιμοποιείτο από τους Γαλάτες για τον ορισμό των κατοίκων των νήσων.[8] Από αυτό τον όρο προέρχεται η ουαλλική λέξη Prydain (στα μέσα ουαλικά Prydein) που ορίζει την Βρετάνη (την νήσο της Βρετάνης). Συγγένεια μπορεί να υπάρχει, ενδεχομένως, και με τον όρο Breifne, ο οποίος όριζε ένα ιρλανδικό βασίλειο κατά τον Μεσαίωνα.

Μετά την πτώση της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και καθώς, βαθμιαία, οι Βρετόνοι εγκαθίσταντο στα ηπειρωτικά, στην περιοχή της Αρμορικής, η ονομασία της πατρίδας καταγωγής τους έλαβε την θέση αυτής της παλαιάς περιοχής της Αρμορικής, χωρίς, ωστόσο, να την αντικαταστήσει πλήρως. Επικράτησε οριστικά στα τέλη του 6ου αιώνα και, πιθανώς, από τα τέλη, κιόλας, του 5ου αιώνα.[9] Γινόταν λόγος, τότε, για Britannia Minor[10] ή Britannia για τον ορισμό των εδαφών που βρίσκονταν υπό τον έλεγχο των Βρετόνων.

Το «Breizh», η βρετονική ονομασία της Βρετάνης, προέρχεται από τον παλαιό όρο Brittia.[11]

Ο όρος « Αρμορική » χρησιμοποιείται συχνά για τον ορισμό της Βρετάνης και αυτό παρά το γεγονός πως, αρχικά, αυτός όριζε μία, κατά πολύ, μεγαλύτερη εδαφική οντότητα. Εικάζεται ότι προήλθε από το γαλατικό aremorica που σήμαινε « κοντά στην θάλασσα ».[12]

Η συγγένεια με το βρετονικό ar mor (η θάλασσα) χρονολογείται από εκείνη την εποχή.

Μία τρίτη ονομασία, Letauia (στα ελληνικά « Λεταβία ») χρησιμοποιήθηκε μέχρι και τον 11ο και τον 12ο αιώνα. Προήλθε από μια Κελτική ρίζα, η οποία σήμαινε «πλατύ και ίσιο», « εκτείνομαι », «αναπτύσσω» και συναντάται, σήμερα, στην ουαλική λέξη Llydaw που ορίζει την ηπειρωτική Βρετάνη.[13]

Ιστορία[]

Προϊστορία[]

Η Βρετάνη κατοικείτο από τον άνθρωπο από την Πρότερη Παλαιολιθική Περίοδο με πληθυσμό που αποτελείτο από Νεάντερταλ, χωρίς να παρουσιάζει κάποια ιδιαίτερη διαφορά με αυτόν της Δυτικής Ευρώπης ως σύνολο και ο οποίος ήταν, αναμφίβολα, μικρός αριθμητικά. Η μοναδική ιδιαιτερότητά του ήταν η ύπαρξη μίας ιδιαίτερης μορφολογίας των προσώπων τους. Μία από τις αρχαιότερες εστίες παγκοσμίως, χρονολογούμενη περίπου στο 450.000 π.Χ., ανακαλύφθηκε στο Μενέζ-Ντρεγκάν.

Οι πρώτοι σύγχρονοι άνθρωποι κατέφθασαν στην Βρετάνη κατά το 35.000 π.Χ. και πήραν την θέση ή απορρόφησαν τους Νεάντερνταλ.

Κατά την μεσολιθική περίοδο η Βρετάνη καλύφθηκε από δασικές εκτάσεις και κατοικήθηκε από πολυάριθμες μικροκοινότητες, οι οποίες ήταν χωρισμένες σε τρεις τοπικές κατηγορίες. Κατά την ύστερη μεσολιθική εμφανίστηκε μια τάση προς την ίδρυση οικισμών[14].

Η αγροκαλλιέργεια κατέφθασε στην Βρετάνη την 5η χιλιετία π.Χ., εισηγμένη από πληθυσμούς προερχόμενους από τον Νότο και τα ανατολικά και οι οποίοι είχαν εγκατασταθεί στην ευρύτερη περιοχή.

Κελτική Πρωτοϊστορία[]

Στη διάρκεια της κελτική πρωτοϊστορίας, η περιοχή κατοικήθηκε, κυρίως, από πέντε φυλές:[15]

Σε αυτούς μπορούν να προστεθούν και οι Αμβιλάτρες.[17]

Οι λαοί αυτοί είχαν εξαιρετικές οικονομικές σχέσεις με τους Κέλτες της νήσου της Βρετάνης, κυρίως όσον αφορά το εμπόριο κασσίτερου. Ήταν μέλοι μιας « Αρμορικανής Συνομοσπονδίας » γαλατικών λαών η οποία, σύμφωνα με τον Ιούλιο Καίσαρα, περιελάμβανε « τους Κοριοσολίτες, τους Ρεδόνες, τους Αμπιμπάριους, τους Καλέτες, τους Όσισμες, τους Λεμοβίκους και τους Ουνέλες » (Commentaires sur la Guerre des Gaules, Livre VII, 75).[18]

Γαλλορωμαϊκή Αρχαιότητα[]

Η έκταση της μελλοντικής Βρετάνης, όπως και το σύνολο της Αρμορικής, κατακτήθηκε από τους Ρωμαίους στη διάρκεια των Γαλατικών Πολέμων.

Στα τέλη του 5ου αιώνα, οι Βρετόνοι της Μεγάλης Βρετανίας), μετανάστευσαν στην Αρμορική, φέροντας μαζί τους τα έθιμα και την γλώσσα τους, με την μετανάστευση αυτή να έχει οργανωθεί από τους Ρωμαίους, ως άμυνα απέναντι στην πρόοδο των Γερμανικών φύλλων. Η εικασία σύμφωνα με την οποία αυτή η μετανάστευση, είχε ως αιτία την πίεση που ασκούσαν στους Βρετόνους οι Αγγλοσάξωνες, προκύπτει από το έργο De Excidio et Conquestu Britanniae|De Excidio του Γκίλντας, έχει, τελευταία, αρχίσει να επικρατεί, ως άποψη μεταξύ των σύγχρονων ιστορικών. Ο Αντρέ Σεντεβίλ και ο Υμπέρ Γκιλοτέλ αναφέρουν, για παράδειγμα: «Φαντάζει, πλέον, σίγουρο ότι η πίεση αυτή προήλθε από τα δυτικά και όχι από τα ανατολικά και ότι προήλθε από άλλους κελτικούς λαούς, διαφορετικής γλώσσας: τους Σκώτους της Ιρλανδίας».[19]

Έδωσαν έτσι, το όνομά τους στην περιοχή, η οποία για καιρό αποκαλείτο Μικρή Βρετάνη ή Ηπειρωτική Βρετάνη, ως αντιπαράθεση στον τόπο καταγωγής τους.

Μεσαίωνας[]

Κατά τον ύστερο Μεσαίωνα, η Βρετάνη ήταν χωρισμένη σε δύο, και αργότερα τρία βασίλεια[20] — την Ντομνονέ, την Κορνουάιγ και το Μπροερέκ (αρχικά αποκαλούμενο Bro Waroch) — τα οποία ενώθηκαν υπό την εξουσία των βασιλέων και μετέπειτα δουκών της Βρετάνης[21] κατά τον 9ο αιώνα.

Ο Νομινόης, άρχοντας της Βρετάνης από το 845 ως το 851, υπήρξε ο κυριότερος συντελεστής στην γέννηση μιας ενωμένης και ανεξάρτητης Βρετάνης, απ'όπου πήρε τον τίτλο του Πατέρα του Έθνους.[22]

Αυτή η Βρετάνη κατέστη κατά τον 9ο αιώνα, στη διάρκεια της βασιλείας του Ερισπόη, ένα ενοποιημένο βασίλειο,[21] το Βασίλειο της Βρετάνης. Το Σύμφωνο της Ανζέ, τον Σεπτέμβριο του 851, οριστικοποίησε τα σύνορά του. Το σύμφωνο της Ανζέ, πρακτικά ακυρώθηκε κατά την βασιλεία του Σολομώντος, ο οποίος ξεκίνησε εκ νέου πόλεμο κατά του Καρόλου του Φαλακρού, με τον τελευταίο να βρίσκεται, εκείνη την περίοδο, σε πόλεμο με τους Βίκινγκ. Χάρη στις κατακτήσεις του Σολομώντος, η Βρετάνη έφθασε, τότε, στην μέγιστη έκτασή της, στην οποία περιλαμβάνονταν μεταξύ άλλων οι Αγγλονορμανδικές Νήσοι, ένα σημαντικό τμήμα της Μαίνης και της Ανδεγαβίας.

Η ηρεμία του βασιλείου διαταράχθηκε από τις καταλήψεις και επιδρομές των Βίκινγκ στις αρχές του 10ου αιώνα. Η Βρετάνη έχασε τις τελευταίες της κτήσεις στο Ανζού, την Κομητεία της Μαιν και την Νευστρία. Το 909, μετά τον θάνατο του βασιλιά της Βρετάνης Άλαν Α΄ του Μέγα, ο Φούλκων Α΄ του Ανζού έλαβε την Κομητεία της Νάντης (κομητεία που ενέταξε οριστικά την Χώρα του Ρετς στο Πουατού). Η τελευταία επανακτήθηκε από τους Βίκινγκ από τον Δούκα Άλαν Β΄ της Βρετάνης το 937.[23]

Από τα τέλη του 13ου αιώνα (και πολύ καιρό πριν από την ένωση του Δουκάτου της Βρετάνης με το Βασίλειο της Γαλλίας), η δουκική διοίκηση εγκατέλειψε τα λατινικά προς όφελος των γαλλικών, χωρίς να υπάρξει ενδιάμεση χρήστη των βρετονικών. Μέχρι τον 13ο αιώνα, τα δικαστικά και διοικητικά διατάγματα και αποφάσεις συγγράφονταν στα λατινικά, προτού τα γαλλικά έρθουν να ανταγωνιστούν τα λατινικά στην χρήση στα πρακτικά της καγκελαρίας.[24][25]

Επανασυστειθίσα από τον Άλαν Β΄ της Βρετάνης, γνωστό ως Barbetorte και τους διαδόχους του, η Βρετάνη έγινε ένα δουκάτο που σταδιακά άρχισε να επανέρχεται στα όρια που είχαν συμφωνηθεί με το Σύμφωνο της Ανζέ. Στην Βρετάνη, οι δούκες συνέχισαν να κατέχουν την βασιλική εξουσία των προκατόχων τους[26] και να συντηρούν συμμαχίες τόσο με την γαλλική βασιλική οικογένεια όσο και την αγγλική βασιλική οικογένεια, μέσω γάμων, τις περισσότερες φορές, με πριγκίπισσες από τις προαναφερθείσες οικογένειες ευγενών. Η Βρετάνη αποτελούσε ένα φέουδο του Βασιλείου της Γαλλίας ή του Βασιλείου της Αγγλίας — απόδοση τιμών στον Βασιλιά της Γαλλίας (942), και έπειτα στους Κόμητες του Ανζού και της Μπλουά, στου Βασιλείς της Αγγλίας και Δούκες της Νορμανδίας (από το 1030 ως το 1200), και πάλι στους Βασιλείς της Γαλλίας από το 1203 (με τον Γκυ του Τουάρ), και έπειτα στους Βασιλείς της Αγγλίας από το 1341 ως το 1396.[27][28]

Στο παιχνίδι των φεουδαρχικών σχέσεων, η Βρετάνη έγινε αντικείμενο σημαντικής αντιπαράθεσης μεταξύ του Βασιλιά της Αγγλίας (ο οποίος διεκδικούσε τον γαλλικό θρόνο) και τον Βασιλιά της Γαλλίας. Οι σχέσεις μεταξύ του Δουκάτου και των γειτόνων του εξαρτώνταν αποκλειστικά από τις προσωπικές σχέσεις που είχαν μεταξύ τους οι ηγέτες τους. Η πολιτική των Δουκών της Βρετάνης ήταν τις περισσότερες φορές ανεξάρτητη, αλλά ορισμένες φορές επιβαλλόταν από τον βασιλέα της Αγγλίας και άλλες από τον βασιλέα της Γαλλίας. Οι Δούκες της Βρετάνης, εκμεταλλευόμενοι τις δυσκολίες της βασιλικής εξουσίας απέναντι στους μεγάλους φεουδάρχες, συντήρησαν μια πολιτική ανεξαρτησία απέναντι στον Βασιλιά της Γαλλίας, κυρίως από τον 14ο-15ο αιώνα με την άνοδο στον θρόνο της δυναστείας των Μονφόρ. Αυτή πολιτική αυτονομίας έφτασε στο απόγειό της κατά την βασιλεία του Φραγκίσκου Β' της Βρετάνης με τον εκδιωγμό των βασιλικών κυβερνητικών εκπροσώπων.

Έπειτα από την εξέγερση των μεγάλων φεουδαρχών απέναντι στην βασιλική εξουσία στη διάρκεια του Τρελού Πολέμου, ο Φραγκίσκος Β', δούκας της Βρετάνης, υπέστη σημαντικές στρατιωτικές ήττες το 1488 (Μάχη του Σαιντ-Ωμπέν-ντυ-Κορμιέ). Το Σύμφωνο του Σαμπλέ, γνωστό και ως «Σύμφωνο του Βερζέ» υπεγράφη από τον Κάρολο Η', Βασιλιά της Γαλλίας, και τον Φραγκίσκο Β', δούκα της Βρετάνης στις 19 Αυγούστου 1488. Ανέφερε ότι ο Δούκας δεν μπορούσε να νυμφεύσει τις κόρες του, εκ των οποίων η μία ήταν διάδοχος του Δουκάτου, χωρίς την σύμφωνη γνώμη του Βασιλιά της Γαλλίας. Ο Αμερικανός ιστορικός Γιουτζίν Γουέμπερ έβλεπε σε αυτές τις απαιτήσεις τις συνέπειες της ήττας στο Σαιντ-Ωμπέν-ντυ-Κορμιέ: «Έπειτα από την βεβιασμένη ένωση με την Γαλλία, οι πόλεις της Βρετάνης κατελήφθησαν από Γάλλους που έβαλαν τέλος ή αντικατέστησαν τους ντόπιους εμπόρους, γαλλοποίησαν τους εργαζόμενούς τους ή τους επηρέασαν με άλλα μέσα. Τα βασιλικά λιμάνια, όπως αυτό του Λοριάν ή της Βρέστης, ήταν πόλεις με γαλλική φρουρά σε ξένα εδάφη και ο όρος της αποικίας ήταν συχνά σε χρήση για τον ορισμό τους».[29]

Σύγχρονη Εποχή[]

Το 1532, η οριστική ένωση μεταξύ του Δουκάτου και του Βασιλείου επικυρώθηκε στην Βαν από τα Κράτη της Βρετάνης. Ακολούθως, ο Φραγκίσκος Α' εξέδωσε στην Βουλή της Βρετάνης το βασιλικό διάταγμα, το οποίο υπέγραψε στο Πλεσί-Μασέ και που εξασφάλιζε στην επαρχία ορισμένα προνόμια (εξειδικευμένη νομοθεσία και φορολογικό σύστημα). Τα προνόμια αυτά ήταν σε ισχύ μέχρι και την Γαλλική Επανάσταση. Θα καταργηθούν στη διάρκεια της νύκτας της 4ης Αυγούστου 1789 μαζί με αυτά των κοινοτήτων, των συντεχνιών, της ευγένειας, του κλήρου και αυτών που σχετίζονταν με όλες τις επαρχίες του Βασιλείου.

Η περίοδος μεταξύ του 15ου και του 18ου θεωρείται ως η καλύτερη περίοδος της Βρετάνης, καθώς βρισκόταν, τότε, στην καρδιά των πλέον δραστήριων υδάτινων εμπορικών οδών μεταξύ Ισπανίας, Αγγλίας και Ολλανδίας, και είχε μεγάλο κέρδος, κυρίως, από την ανάπτυξη της Πρώτης Αποικιοκρατικής Αυτοκρατορίας της Γαλλίας σε Αμερική και Ινδίες (ίδρυση της πόλης του "L'Orient", η οποία έγινε αργότερα "Λοριάν"). Τα υφάσματα από καννάβη και λινό που παράγονταν στην περιοχή συμβόλιζαν την οικονομική ανάπτυξη της Βρετάνης στη διάρκεια εκείνης της περιόδου, κάτι που έδωσε και την δυνατότητα χρηματοδότησης εντυπωσιακών μνημείων αρχιτεκτονικής κληρονομιάς. Το Νομισματικό Μέγαρο της Ρεν ήταν, τότε, το πρώτο στην Γαλλία. Ο κολμπερτισμός, με την δημιουργία μονάδων παραγωγής και σε άλλες περιοχές του Βασιλείου, και οι συγκρούσεις με την Αγγλία που επεδίωκε την απώθηση των στόλων των ηπειρωτικών κρατών, είχε ως αποτέλεσμα μια οικονομική καταστροφή που έφτασε στο απόγειό της στα τέλη του 19ου αιώνα.

Η Βρετάνη ήταν χωρισμένη σε κομητείες (Κορνουάιγ, Λεόν, Μπροερέκ, Τρεγκιέ, Πεντιέβρ, Ποροέ, Νανταί, Ρενναί...) και έπειτα σε οκτώ βαϊλάτα τα οποία εξελίχθησαν σε πρεζίντιουμ, χωρισμένα σε ταξιαρχίες. ήταν επίσης χωρισμένη σε εννέα επισκοπές (Broioù ή Eskopti στα βρετονικά).

Υποσημειώσεις[]

  1. Léon Fleuriot, Les Origines de la Bretagne, chapitre II « Les Bretons sur le continent dans l’armée romaine et les premiers Bretons en Armorique » pages 39 à 50, Payot, Paris, 1999, ISBN 2-228-12711-6
  2. John Morris, The Age of Arthur, Poenix, Londres, 1993 ISBN 1-842124773.
  3. Joël Cornette, Histoire de la Bretagne et des Bretons, Seuil, Paris, 2005, ISBN 2-02-054890-09
  4. Joël Cornette, op. cit., 2005 ISBN 2-02-054890-09.
  5. Alain Déniel, Le Mouvement breton, 1919-1945, éditions La Découverte, Paris, 1976 ISBN 270710826X.
  6. Pierre-Jean Simon, La Bretonnité. Une ethnicité problématique, Terre de Brume/Presses universitaires de Rennes, 1999.
    Ronan Le Coadic, L’Identité bretonne, Presses universitaires de Rennes/Terres de Brume, 1998.
  7. (Αγγλικά) Christopher Snyder,The Britons, 2003, Blackwell Publishing. ISBN 0-631-22260-X
  8. Donnchadh Ó Corrain, professeur d'histoire de l'Irlande à l'université de Cork, Prehistoric and Early Christian Ireland, novembre 2001, Foster. The Oxford History of Ireland, Oxford University Press. ISBN 0-19-280202-X.
  9. Léon Fleuriot, Les Origines de la Bretagne, pages 52-53, Payot, Paris, 1980.
  10. Κατά το 1136 στο έργο του με τιτλο Historia Regum Britanniae ("Ιστορία των Βασιλέων της Βρετάνης"), ο Γοδεφρείδος του Μονμάουθ έκανε λόγο για Britannia minor ως αντιπαράθεση στην Britannia major, την Μεγάλη Βρετανία.
  11. Kervella, Divi Petit guide des noms de lieux de Bretagne, Coop Breizh, p.25.
  12. Pierre-Yves Lambert, La Langue Gauloise, Paris, 1997, page 34.
  13. Léon Fleuriot, Les Origines de la Bretagne, Payot, 1980, pages 53-54.
  14. http://www.espace-sciences.org/
  15. Venceslas Kruta, Les Celtes, Histoire et Dictionnaire, page 427 (Éditions Robert Laffont, coll. « Bouquins », Paris, 2000 ISBN 2-7028-6261-6) ; collectif, Toute l'histoire de Bretagne, chapitre 2 : « Les Celtes des origines à la fin du Πρότυπο:-s- » (Skol Vreizh, Morlaix, 1997 ISBN 2-911447-09-3).
  16. Giot (P. R), Briard (J.), Pape (L.), Protohistoire de la Bretagne, Ouest-France Université, 1995, p. 370-371.
  17. Venceslas Kruta, Les Celtes - Histoire et dictionnaire. Des origines à la romanisation et au christianisme, Robert Laffont, coll. « Bouquins » ISBN 2-221-05690-6.
  18. Wikisource : Jules César, Commentaires sur la Guerre des Gaules, Livre VII. Σύμφωνα με τον ΄Πλίνιο τον Πρεσβύτερο (Histoire naturelle, Livre IV, XXXI.) ο όρος Αρμορίκη όριζε, επίσης, και την Ακουιτανία.
  19. André Chédeville et Hubert Guillotel, La Bretagne des saints et des rois Ve - Xe, chapitre I « De l’Armorique à la Bretagne », page 30 et suivantes, éditions Ouest-France Université, Rennes, 1984.
  20. Christian Y. M. Kerboul, Les Royaumes brittoniques au très haut Moyen Âge, pages 80-143, Éditions du Pontig/Coop Breizh ISBN 2-9510310-3-3.
  21. 21,0 21,1 Joël Cornette, Histoire de la Bretagne et des Bretons, Seuil, Paris, 2005 ISBN 2-02-054890-09.
  22. Arthur de La Borderie, Histoire de la Bretagne, Tome II, Paris, 1898.
  23. Χρονικό του Φλοδοάρδου (AD 937) : « Οι Βρετόνοι επέστρεψαν έπειτα από μακρά ταξίδια στη ρημαγμένη πατρίδα τους [...] είχαν συχνές συγκρούσεις με τους Νορμανδούς [...] παρέμειναν νικητές και επανέκτησαν την ρημαγμένη πατρίδα τους »
  24. Ένα μονάχα απόσπασμα συγγραμένο στα παλαιά βρετονικά εντοπίστηκε μεταξύ των παλαιών κειμένων, σε ένα πρακτικό του Καρτουλάριου του Ρεντόν, με τους συμβαλλόμενους να ορίζουν τις ρήτρες του συμβολαίου στα λατινικά, αλλά η ανάλυσή τους να γίνεται στα βρετονικά [1]
  25. Histoire de la langue bretonne,
  26. Χειρόγραφο του 1458 αναφερόμενο στην συνάντηση μεταξύ του Δούκα Φραγκίσκου Β΄ και του Βασιλέα Καρόλου Ζ΄, Νομαρχιακά Αρχεία της Λουάρ-Ατλαντίκ.
  27. « L'Hommage de la Bretagne en droit et dans les faits », Paul Jeulin, in Annales de Bretagne, 1934, vol. 41, 41-3-4, pp. 386-473 [2].
  28. « La Guerre de Cent ans » de Jean Favier, Editions Fayard.
  29. Eugen Weber, La Fin des terroirs. La modernisation de la France rurale. 1870-1914, Paris, éd. Fayard, 1992, p. 695

Εσωτερική Αρθρογραφία[]

Βιβλιογραφία[]

Ιστογραφία[]


Ikl Κίνδυνοι ΧρήσηςIkl

Αν και θα βρείτε εξακριβωμένες πληροφορίες
σε αυτήν την εγκυκλοπαίδεια
ωστόσο, παρακαλούμε να λάβετε σοβαρά υπ' όψη ότι
η "Sciencepedia" δεν μπορεί να εγγυηθεί, από καμιά άποψη,
την εγκυρότητα των πληροφοριών που περιλαμβάνει.

"Οι πληροφορίες αυτές μπορεί πρόσφατα
να έχουν αλλοιωθεί, βανδαλισθεί ή μεταβληθεί από κάποιο άτομο,
η άποψη του οποίου δεν συνάδει με το "επίπεδο γνώσης"
του ιδιαίτερου γνωστικού τομέα που σας ενδιαφέρει."

Πρέπει να λάβετε υπ' όψη ότι
όλα τα άρθρα μπορεί να είναι ακριβή, γενικώς,
και για μακρά χρονική περίοδο,
αλλά να υποστούν κάποιο βανδαλισμό ή ακατάλληλη επεξεργασία,
ελάχιστο χρονικό διάστημα, πριν τα δείτε.



Επίσης,
Οι διάφοροι "Εξωτερικοί Σύνδεσμοι (Links)"
(όχι μόνον, της Sciencepedia
αλλά και κάθε διαδικτυακού ιστότοπου (ή αλλιώς site)),
αν και άκρως απαραίτητοι,
είναι αδύνατον να ελεγχθούν
(λόγω της ρευστής φύσης του Web),
και επομένως είναι ενδεχόμενο να οδηγήσουν
σε παραπλανητικό, κακόβουλο ή άσεμνο περιεχόμενο.
Ο αναγνώστης πρέπει να είναι
εξαιρετικά προσεκτικός όταν τους χρησιμοποιεί.

- Μην κάνετε χρήση του περιεχομένου της παρούσας εγκυκλοπαίδειας
αν διαφωνείτε με όσα αναγράφονται σε αυτήν

IonnKorr-System-00-goog



>>Διαμαρτυρία προς την wikia<<

- Όχι, στις διαφημίσεις που περιέχουν απαράδεκτο περιεχόμενο (άσεμνες εικόνες, ροζ αγγελίες κλπ.)


Advertisement