Science Wiki
Register
Advertisement

Θράκες

Thracians


Maps-Thrace-04-goog

Οι Θρακικές φυλές στην Αρχαία Εποχή.

Peoples-Thracians-01-goog

Θράκη
Θράκες

Maps-Thrace-wik

Οι Θρακικές φυλές στην Αρχαία Εποχή.

Maps-Thrace-07-goog

Θράκη.

Maps-Thrace-02-goog

Οι Θρακικές φυλές στην Αρχαία Εποχή.

Maps-Thrace-01-goog

Οι Θρακικές φυλές στην Αρχαία Εποχή.

Maps-Thrace-Tribes-01-goog

Οι Θρακικές φυλές στην Αρχαία Εποχή.

Maps-Moesia-Thrace-01-goog

Μοισία
Θράκη

Maps-Thrace-13-goog

Θράκη

Maps-Thrace-Thraces-01-goog

Θράκη
Θράκες

- Ιστορικός Λαός (η ακριβέστερα, συγκρότημα λαών) της Βαλκανικής Χερσονήσου.

Ετυμολογία[]

Η ονομασία "Θράκες" ή Θράικες ή Τράικες σχετίζεται, ενδεχομένως, ετυμολογικά με τις λέξεις:

Εισαγωγή[]

Και ήσαν μεν κυρίως οι Θρακικές φυλές είκοσι δύο, πολλαί όμως εξ αυτών υποδιηρούντο εις άλλας μικροτέρας φυλάς ή μάλλον πατριάς, θα περιγράψωμεν δε αυτάς κατά γεωγραφικήν σειράν αρχίζοντες από τους νεωτέρους Θράκας.

Αναφέρονται 60 Θρακικά φύλλα, τα οποία με παρουσίαση αλφαβητικής σειράς είναι:

Αγριάνες, Ασταί, Αψίνθιοι, Αγάθυρσοι, Βίστονες, Βισάλτες, Βησσοί, Βιθυνοί, Βρένες, Βέρβυκες, Βάντιοι, Γέτες, Γρααίοι, Δάρσιοι, Δασιλοί, Δίγηροι, Δίοι, Δαδαλεψοί, Δίσυρες, Δρώοι, Δόβηρες, Δανθελήτες, Δάρδανοι ή Δαρδάνιοι, Δάκες ή Δακοί, Δόλογγοι, Δατηνοί, Εντριβοί, Ζηράνιοι, Ηδωνοί, Θυνοί, Καινοί, Κεβρήνιοι, Κόραλοι, Κοιλήτες, Κρόβυζοι, Λααίοι, Λιβύτρωνες, Μοισοί, Μαριανδυνοί, Μύγδονες, Νιψαίοι, Ξάνθιοι, Ξηράνιοι, Οδρύσες, Οδόμαντες, Παίτες, Τίσπλες, Πίερες, Παιόπλες, Παίονες, Παναίοι, Ορέσκιοι, Σαπαίοι, Σίθωνες, Σάτρες, Σαντροκέντες, Σκαιοί, Σκυριμιάδες, Σιροπαίονες, Τανίψες, Τριβαλλοί, Τρήρες, Τραλλείς ή Τράλλιοι, Ταλαταίοι, Τραυσοί και Τριζοί.

Θρακικές φυλές[]

Αγριάνες[]

ή Αγρίαι ή Αγριείς, ή Αγράϊοι.

Θρακική Φυλή που κατοικούσε στα άγονα και ορεινά μέρη του Σκομίου όρους και της Βορειοδυτικής Ροδόπης.

Οι Αγριάνες ζούσαν ως κτηνοτρόφοι και αργότερα ως μισθοφόροι πολεμιστές των Μακεδόνων, των Αθηναίων, των Οδρυσών Θρακών και των Ρωμαίων.

Φημίζονταν ως οι καλύτεροι ακοντιστές.

Έλαβαν μέρος στην εκστρατεία του Μ. Αλεξάνδρου το 336 π.Χ. εναντίον των Τριβαλλών Θρακών και το 335 εναντίον των Περσών υπό τον βασιλέα τους Λάγγαρο, σύμμαχο του Μ. Αλεξάνδρου, με 1.000 ιππείς ακοντιστές.

Ο Μ. Αλέξανδρος είχε υποσχεθεί στον Λάγγαρο ότι θα του έδινε ως σύζυγο την αδελφή του Κύνα, αλλά αυτό δεν έγινε διότι ο Λάγγαρος απέθανε από ασθένεια μετά την επιστροφή του.

Αρδιαίοι[]

Λαός που κατοικούσε βορειότερα των Αγριάνων.

Αριανοί[]

Ίσως Αρ(δ)ιανοί, άρα οι ίδιοι με τους ανωτέρω.

Λαός της Θρακικής Χερσονήσου (Θουκιδ. VIII,104)

Άρπυες[]

ή Άρπιοι

Λαός της κάτω Μυσίας, στο στόμιο του Δούναβη, κοντά στη νήσο Πεύκη, μάλλον ταυτόσημοι με τους αρπιανούς ή Καρπίδες.

Αρτάκιοι ή Αρτάκοι[]

Μικρός λαός που αναφέρεται από τον Δίωνα Κάσσιο.

Κατοικούσαν παρά τον Αίμο πέριξ του ποταμού Άρτακο (Τόνζος).

Η χώρα τους αποκαλούνταν Αρτακινή.

Άστες (Ασταί)[]

Θρακικός Λαός που κατοικούσε στην Ανατολική Θράκη, βόρεια της Περίνθου (Ηράκλειας) και μέχρι τη Σωζόπολη της Βόρειας Θράκης.

Η χώρα τους ονομαζόταν Αστική και πρωτεύουσα τους ήταν η Βιζύη.

Συνήθως, λήστευαν ναυαγούς των παραλίων της Μαύρης θάλασσας (η οποία κατά μία άποψη, εξ αυτού ονομάστηκε "άξενος" ( = αφιλόξενη) και κατ’ευφημισμό Εύξεινος Πόντος).

Αψίνθιοι[]

Πολεμικός και ληστρικός λαός της Ανατολικής Θράκης, που κατοικούσε ανατολικά της Αίνου, στην Αψινθίδα.

Ο Μιλτιάδης όταν κλήθηκε από τους φιλειρηνικούς Δολόγκους στη γειτονική Θρακική χερσόνησο και εγκαταστάθηκε περί το 506 π.Χ., το πρώτο έργο που ανέλαβε ήταν η κατασκευή τειχών στον ισθμό της χερσονήσου, από την Καρδία μέχρι την Πακτύη για να προστατευθεί από τους Αψινθίους (Ηροδ.VI,34-37).

Το 479 π.Χ., ο ύπαρχος του Ξέρξη, Οιόβαζος, που προσπάθησε να διαφύγει από την Καρδία της Ανατολικής Θράκης, όταν πληροφορήθηκε την άφιξη Αθηναίων, συνελήφθηκε από τους Αψίνθιους, θυσιάστηκε υπέρ του τοπικού Θεού και οι ακόλουθοι του φονεύθηκαν (Ηροδ.ΙΧ,119)


Κατείχον την χώραν, η οποία εκτείνεται από τας εκβολάς του Έβρου μέχρι της Θρακικής Χερσονήσου και διαρρέεται από τον Μέλανα ποταμόν. Από το τμήμα όμως, το οποίον συνορεύει με τον Έβρον ποταμόν, τους εξεδίωξαν οι Κορπίλοι, δια τούτο δε, ενώ προηγουμένως η χώρα αύτη ωνομάζετο Αψινθίς, βραδύτερον ωνομάσθη Κορπιλική.

Οι Αψίνθιοι ήσαν εντελώς απολίτιστοι, κατέστησαν δε γνωστοί από τας συχνοτάτας επιδρομάς των εις την γειτονικήν χώραν των Δολόγκων Θρακών.

Βέννοι[]

Μικρός Θρακικός Λαός που κατοικούσε περί το Έβρο Ποταμό, βορειότερα των Κορπιλών.

Βρένοι[]

Μικρός Θρακικός Λαός που κατοικούσε περί το Έβρο Ποταμό, βορειότερα των Κορπιλών.

Βησσοί ή Βέσσοι[]

Θεωρούταν κλάδος της μεγάλης φυλής των Σατρών που κατοικούσε στη Βορειοδυτική Θράκη, περί το σημείο που συναντώνται ο Αίμος και η Ροδόπη, ανατολικά των Δαρδανών και Παιόνων και νοτιοδυτικά των Σαπαίων (Κουρτίδης).

Πόλεις τους

  • η Ουσκουδάμα (Αδριανούπολη),
  • η Βησσαπάρα δυτικά και πλησίον της Ευμολπιάδας (Φιλιππούπολης) και
  • η Βηλαιδήπαρα στον άνω ρου του Έβρου κατά τον Α. Σαμοθράκη.

Ήταν πολεμικότατη ορεινή φυλή, συμμάχησε με τους Δαρδανούς και αντιστάθηκε γενναία στους συμμάχους τους Οδρύσες, στους Μακεδόνες και τους Ρωμαίους, στους οποίους υποτάχθηκαν τελευταίοι από όλους τους Θράκες.

Το 11 - 12 π.Χ. οι Βέσσοι με αρχηγό τον Ουολόγαισο ή Βολογέζο, πρωθιερέα του Μαντείου του Διονύσου, έτρεψαν σε φυγή τους στρατιώτες του Ροιμητάλκη των Οδρυσών Θρακών και κατέλαβαν όλη τη χώρα.

Ο Ροιμητάλκης αναγκάστηκε να ζητήσει βοήθεια από τους Ρωμαίους οι οποίοι, υπό στρατηγό τον Λεύκιο Πείσονα, υπέταξαν τους Βέσσους (Α. Σαμοθράκης)

Βιθυνοί[]

Θρακικός Λαός που κατοικούσε στα παράλια του Εύξεινου Πόντου και μετανάστευσε και εγκαταστάθηκε στη Μικρά Ασία, περί τον Σαγγάριο Ποταμό, μεταξύ της Παφλαγονίας και βόρειας Φρυγίας.

Πιθανότατα, ήταν κλάδος των Βιστόνων (Βησσοί]] + Θυνοί)

Βισάλται[]

Κατά τινάς αρχαίους ιστορικούς, προ πάντων τον Ηρόδοτο, οι Βισάλται ήσαν μάλλον Πελασγοί και όχι Θράκες. Ο Στράβων όμως, του οποίου την γνώμη είναι εγκυρότερη, διότι φαίνεται μελετήσας επισταμένως την χώρα, τους θεωρεί Θράκες.

Ο Ηead Βarclay στην "Ελληνική Νομισματολογία" του δέχεται τους Βισάλτας ως Πελασγική φυλή.

Οι Βισάλτες, κατοικούσαν προς βορράν του Στρυμόνα επί της μεταλλοφόρου οροσειράς, η οποία καταλήγει στα πεδινά της Μυγδονίας, ως και υπεράνω της Αμφιπόλεως μέχρι της πόλεως Ηρακλείας της Σιντικής, και επομένως κατείχαν πεδιάδα γόνιμο και εύκαρπο (την οποίαν διαρρέει ο Στρυμώνας Ποταμός).

Ένα μέρος των Βισαλτών ήσαν αυτόχθονες, προσετέθησαν όμως σε αυτούς και οι εκ της Μακεδονίας μεταναστεύσαντες.

Βασιλείς των Βισαλτών είναι γνωστοί οι εξής:

  • [Μώσσης \Βισαλτία|Μώσσης]], περί τα 500-480 π.Χ.
  • Δημήτριος, περί τα 450 π.Χ.
  • Βασταρεύς, τω 350 π.Χ. Τετράδραχμον Αιγινητικού συστήματος.
  • Όναρις. «Βισάλται εις Καρδίαν εστρατεύοντο και ενίκησαν ηγεμών δε των Βισαλτών ην Όναρις».

Βίστονες[]

Θρακικός λαός που κατοικούσε περί την Βιστονίδα Λίμνη (Πόρτο Λάγος), δυτικά των Κικόνων και ανατολικά των Αβδήρων.

Πρωτεύουσα τους ήταν η Καρτέρα (παρά τα Άβδηρα) και μυθικός βασιλέας ο Διομήδης με τις ανθρωποφάγες φοράδες.

Διεκρίθησαν μεταξύ των άλλων Θρακών εις μεταγενεστέραν εποχήν δια τον πολιτισμόν των.

Επώνυμος βασιλέας τους ο Βίστων \Θράκη|Βίστων]], τον υιός του Κίκονος. «Βίστονες, έθνος Θρακών, από Βίστονος του Κίκονος».

Ο Απολλόδωρος τους αποκαλεί "μαχιμωτάτους".

Η πεδιάδα της Βιστονίδας χώρας, ως και η λίμνη Βιστονίς, είναι χαμηλότερα της θαλάσσης.

Μυθολογείται δε, ότι ο Ηρακλής, όταν εξεστράτευσε κατά του Διομήδους, διάνοιξε την ξηράν και άφησε την θάλασσαν να κατακλύσει την πεδιάδα, δια να επιτύχει να καταβάλλει τους εχθρούς του.

Η λίμνη Βιστονίς ελέγετο και λίμνη των Πόρων, εκ τούτου δε, ενδεχομένως, παρέμεινε και η σημερινή ονομασία της «λίμνη της Μπορού» .

Προφανώς ο Θράκας βασιλέας Διομήδης ήταν αρχαιότερος του ομώνυμου Αιτωλο-Αργείου Τυδείδου βασιλέα.

Οι υπήκοοι του ήσαν ατίθασοι περισσότερον και από τα θηρία, έθνος αιμοχαρές και αμείλικτον, υπήρχον δε εκεί ίπποι, αι οποίαι είχον απαρνηθεί εντελώς τον ζυγόν, δια της μεγάλης των δε ωμότητας κατεσπάρασσον όλους, όσους δεν εγνώριζον. Ο Ηρακλής ελθών εις την χώραν των Βιστόνων εφόνευσε τον Διομήδην και, αφού έκτισε περί τον τάφον την Άβδηραν, προς τιμήν του εταίρου του Αβδήρου, κατασπαραχθέντος υπό των ίππων, παρέλαβε τους ίππους.

Βρύγαι (ή Βρίγες ή Βρύγοι)[]

Κατοικούσαν παρά το Βέρμιον.

Αρχαία πόλη τους οι Κύδραι.

Μεγάλο τμήμα τους μετανάστευσε στην Μικρά Ασία, όπου μετονομάστηκαν σε Φρύγες και η χώρα τους αποκλήθηκε Φρυγία.

Ενδεχομένως η ονομασία [[Τρώες|Τρώ(γ)ες) να είναι παράγωγη του δικού τους ονόματος.

Οι εναπομείναντες στην Ευρώπη, κατοικούσαν στην Κλασσική Εποχή, ανατολικά από τα Κεραύνια Όρη πλησίον των Λυγκηστών, των Πελαγόνων και της Λυχνίτιδας Λίμνης, όπου έρεε ο Ερίγων Ποταμός (Κουρτ. 31-33). «Εισί Βρύγοι βάρβαροι» .

Αρχικά, διέμεναν παρά το όρος Βέρμιον, το οποίον ο Στράβων θεωρεί ως αρχήν των Θρακικών Ορέων, τα οποία κατόπιν ονομάσθησαν Μακεδονικά Όρη.

Αυτοί κατά τον Ηρόδοτο επιτέθηκαν την νύκτα κατά των Περσών και πλήγωσαν, εντός της σκηνής του, τον Μαρδόνιο.

Δανθαλήται[]

Ή Δενθαλήται, Δενθελήται και Δενθηλάται. «Έθνος Θρακικόν» κατά Στέφανον τον Βυζάντιον. «Δανθαλήται, έθνος Θρακικόν».

Το μεγαλύτερον μέρος της φυλής αυτής κατοικούσε την παρά τον Στρυμόνα βορειοτάτην Μακεδονίαν, βορειότερον των Σιντών, ως και τα δυτικά του Αίμου, μία δε μοίρα αυτών την υπό τον Αίμον ανατολικήν Θράκην.

Οι Δανθαλήται ήσαν πολεμικωτάτη φυλή. Ο Φίλιππος διελθών δια μέσου της Θράκης εξεστράτευσε κατά των Οδρυσών, των Βησσών και των Δανθαλητών, οι οποίοι ήσαν τα μαχιμώτερα Θρακικά φύλα της εποχής εκείνης.

Οι Δανθαλήται ως επί το πλείστον ήσαν αργότερον φίλοι και σύμμαχοι των Ρωμαίων.

Ο Κράσσος, υποστηρίζων τον τυφλόν βασιλέα των Δανθαλητών Σιτάν και φοβούμενος δια την τύχην της Μακεδονίας, αντεπεξήλθε κατά των Βασταρνών και Σκυθών και καταπλήξας αυτούς εξεδίωξεν αμαχητί από την Μακεδονίαν. Ακολούθως εισέβαλεν εις την Μυσίαν, την οποίαν ελεηλάτησεν.

Η χώρα των Δανθαλητών, κατέχουσα, ως είπομεν, τα δυτικώτερα του Αίμου και προς νότον της άνω και κάτω Μοισίας ευρισκομένη, απετέλεσε μίαν από τας εν Θράκη Ρωμαϊκάς στρατηγίας, την Δανθηλητικήν106.

Ουχ ήττον οι Δανθαλήται, αν και ήσαν συνήθως σύμμαχοι των Ρωμαίων, βοηθούμενοι υπό των Σκορδίσκων επανεστάτησαν κατά των Ρωμαίων επί Αυγούστου Καίσαρος και εκυρίευσαν και ελεηλάτησαν την Μακεδονίαν107.

Δρώοι και Δερσαίοι[]

Οι Δερσαίοι ελέγοντο και Δερραίοι κατά Στέφανον τον Βυζάντιον. Ήταν μικρές, αλλά πολεμικές φυλές, κατοικούσες προς δυσμάς του Στρυμόνος, στα βόρεια ορεινά, βορειότερα δηλαδή των Σαπαίων, Οδομάντων και Βισαλτών. Νοτιότεροι ήσαν οι Δερσαίοι, συνορεύοντες με τους Σαπαίους και Ήδωνας.

Διγήροι[]

Πιθανόν μεταξύ Δενθηλατών και Βησσών.

Ο Πλίνιος λέγει περί των Θρακικών εθνών των μερών τούτων, ότι οι Δενθελήται και οι Μαίδοι ευρίσκοντο επί της δεξιάς όχθης του Στρυμόνος μέχρι των Βισαλτών, Οι Δίγηροι επί της αριστεράς όχθης μαζί με πολλάς φυλάς, αι οποίαι ανήκουν εις τους Βησσούς, εκτείνονται μέχρι του Νέστου109.

Δόβηρες[]

Μικρά μεν, πλην πολεμική Θρακική φυλή, κατοικούσα γειτονικώς και νοτίως των Παιόνων. Την φυλήν ταύτην ο Μεγάβαζος δεν μπόρεσε να καθυποτάξη, ως και τους Αγριάνας Οδόμαντας και τους κατοικούντας περί την Πρασιάδα Λίμνη. Οι Δόβηρες έφθανον και μέχρι του Παγγαίου.

Δόλογκοι[]

Εις παναρχαίαν ακόμη εποχήν κατοικούσαν την Θρακικήν χερσόνησον, ήσαν δε λαός φύσει ειρηνικός και με σχετικόν πολιτισμόν, όστις ενισχύθη σημαντικώς από την γειτονίαν των πολλών Ελληνικών αποικιών, αι οποίαι ήσαν εις την χερσόνησον εκείνην, με τας οποίας έζων ειρηνικώς. Φαίνεται δε, ότι κατά την προϊστορικήν εποχήν επέδρασαν εις τον ειρηνικόν βίον των και οι Πελασγοί, οι οποίοι προ των Ελλήνων κατείχον την Θρακικήν χερσόνησον, μεταναστεύσαντες δε αργότερον εις την Αττικήν έγιναν σύνοικοι των Αθηναίων, ως και εις άλλα τινά μέρη της Ελλάδος.

Ηδωνοί[]

Ελέγοντο ούτοι Ήδωνες και Ώδονες.

Κατείχον την άνωθεν των εκβολών του Στρυμόνος και προς ανατολάς της Κερκινίτιδας (του Αχινού) λίμνης χώραν, κύριον δε κέντρον αυτών ήτο η πόλις Μύρκινος. Οι Ηδωνοί ήσαν οι πλέον πολιτισμένοι Θράκες των επαρχιών εκείνων, δια τούτο δε οι ποιηταί, προ πάντων ο Ευριπίδης, ονομάζουν γενικώς Ηδωνούς όλους τους Θράκας των χωρών εκείνων, διότι ήσαν ανώτεροι υπό πάσαν έποψιν και επικρατέστεροι. Από τον ποιητήν των Βασσαοικών αποκαλούνται ελκεσίπεπλοι, όπως ο Όμηρος αποκαλεί «ελκεσιπέπλους» τας γυναίκας των Τρώων, ως συρούσας επάνω την μακράν εσθήτα, την οποίαν εφόρουν συνήθως αι γυναίκες όλων των Θρακικών εθνών.

Οι Ηδωνοί είνε ένα από τα αρχαιότατα γνωστά Θρακικά έθνη είχον εις παναρχαίαν εποχήν μεγάλον πολιτισμόν, ήσαν δε συγχρόνως και πολεμικός λαός. Κατά των Ηδωνών είχον ποτέ εκστρατεύσει οι Θάσιοι, έφθασαν μάλιστα και μέχρι της πόλεως Δραβησκού, πλην κατεστράφησαν εκεί υπό των Θρακών, οίτινες συνηνώθησαν όλοι εναντίον των. Οι Θάσιοι, καταλαβόντες από την ογδόην ακόμη π.Χ. εκατονταετηρίδα πολλάς Θρακικάς πόλεις της απέναντι παραλίας, ηθέλησαν επανειλημμένως να καταλάβουν την πλουσιωτάτην εις μεταλλεία χώραν των Ηδωνών. Εκ των οικούντων εις τας περί το Παγγαίον χώρας φυλών οι Ηδωνοί, Ορρέσκιοι και Λαιαίοι έκοψαν κατά τον έκτον π.Χ. αιώνα επιχώρια νομίσματα αργυρά. Τα χρυσά νομίσματα αυτών είνε πάρα πολύ ολίγα.

Τα φύλα ταύτα εν γένει ήριζον αναμεταξύ των, αλλά πάντοτε ήσαν ενωμένα εναντίον του κοινού εχθρού.

Ο Γέτας (περί τα 500 π.Χ.) είναι γνωστός βασιλεύς των Ηδωνών.

Θυνοί[]

Κατοικούντες βορειότερον των ειρημένων φυλών ήσαν μεν πολεμική φυλή, πλην είχον στοιχειώδη πολιτισμόν, διότι ο Ξενοφών ιστορεί, ότι είχον πολυπληθή Κτηνοτροφίαν και μεγάλην Γεωργίαν, χωρία πολλά και πυκνά και γεμάτα με σιτάρι, μελίνην και άλλα είδη γεωργικά. Ήσαν επομένως συντεταγμένοι κοινωνικώς και ως γεωργοί επεδίδοντο μάλλον εις έργα ειρηνικά, δεν έχασαν όμως και την φυσικήν εις τους Θράκας πολεμικήν ορμήν και μαχιμότητα.

Καινοί[]

Βορείως και ανατολικώς των Κορπιλών και των Αψινθίων, στο κέντρο της Ανατολικής Θράκης, σε απόσταση ολίγων μιλίων από την πόλιν των Κυψέλων και του Έβρου ποταμού. «Καινοί και Άσται και Μαδουατηνοί (= Μαιδοθυνοί) και οι Κορπίλοι έχουν εγκατασταθεί σε αυτά τα στενά (τα οποία είναι σε απόσταση δέκα μιλίων από τα Κύψελα) περί την οδόν.

Καινοί, έθνος Θρακικόν».

Ο Διήγυλις, ο ωμός και απάνθρωπος βασιλεύς, φέρεται ως βασιλεύς των Καινών.

Ο βασιλεύς Άτταλος εκστρατεύσας κατά των Καινών τους καθυπέταξεν.

Η χώρα των Καινών κατά την Ρωμαϊκήν εποχήν εσχημάτισε στρατηγίαν, την Καινικήν.

Κίκονες[]

Κατοικούσαν ανατολικότερα των Βιστόνων, επί της οροσειράς του Ισμάρου, παρά το Αιγαίο πέλαγος, σχεδόν μέχρι των εκβολών του Έβρου.

Οι Κίκονες κατά την Μυκηναϊκή Εποχή ήταν από τους πλέον πολιτισμένους Θράκες.

Ο Όμηρος τους χαρακτηρίζει ως εμπειροπολέμους, επιτηδείους ιππείς και ως καλούς πεζούς πολεμιστάς.

Κόραλλοι[]

Και Κορέλλοι, γείτονες των Καινών. Ληστρική φυλή.

Κορπίλοι[]

Βορειότερον από τους Παίτους κατά μήκος του Έβρου ποταμού μέχρι του σημείου, όπου ο Έβρος ήτο πλωτός.

Οι διάσημες "Κορπίλιαι Πύλαι" ήταν επί της Εγνατίας οδού μεταξύ της κάτω Ροδόπης και του Νέστου, οπόθεν σήμερον διέρχεται η σιδηροδρομική γραμμή υπό τις σήραγγες.

Μαίδοι[]

Προς βορράν των Οδομάντων ή κατ' άλλους εις τα βορειότατα του Στρυμόνος. Την χώραν των, φθάνουσαν μέχρι του Παγγαίου και της Ροδόπης, διέρρεεν ο Στρυμών. Οι Μαίδοι ήσαν γείτονες των Ηδωνών ή μάλλον των Δανθαλιτών προς βορράν αυτών ευρισκόμενοι.

Μια μοίρα των Μαίδων μετηνάστευσεν εις το εσωτερικόν της Μακεδονίας, μερικοί δε πάλιν διεπερατώθησαν εις την Βιθυνίαν. Αμφότεροι δε ωνομάσθησαν Μαιδοβιθυνοί.

Οι Μαίδοι ήσαν λαός πολεμικός, δια τούτο ο ποιητής Διονύσιος τους αποκαλεί «Μαίδων άγρια φύλα».

Υποταχθέντες οι Μαίδοι εις τον Αλέξανδρο ηθέλησαν να επαναστατήσουν και να εισβάλουν εις την Μακεδονία, πλην εκστρατεύσας ο Αλέξανδρος κατ' αυτών επολιόρκησε τους επαναστάτες και κυριεύσας την πόλιν των αυτούς μεν απεδίωξε, συμμίκτως δε κατοικίσας την πόλιν ωνόμασεν αυτήν Αλεξανδρούπολιν.

Επίσης, είναι γνωσταές αοι επιδρομές, τις οποίας επανειλημμένως διενεργούσαν οι Μαίδοι στην Μακεδονία επί Φιλίππου Ε', πατρός του Περσέως, ο οποίος συνήθως ήταν απησχολημένος σε πόλεμο στα δυτικά και άφηνε το βασίλειο ανυπεράσπιστο.

Οι Μαίδοι είχαν τότε πρωτεύουσα την Ιαμφορίνα (Jamphorina).

Μύγδονες[]

Γείτονες των Δοβήρων, κατοικούντες την προς βορρά της λίμνης Βόλβης χώραν, η οποία εξ αυτών ονομάσθηκε Μυγδονία.

Υποδιαίρεση των Μυγδόνων θεωρούνταν οι Σίθωνες, κατοικούντες την χερσόνησο της Χαλκιδικής, την εξ αυτών ονομασθείσαν Σιθωνίαν.

Οδομάντες[]

Ούτοι ήσαν γείτονες των Βισαλτών κατοικούντες την από Στρυμόνος μέχρι των υπωρειών του Παγγαίου χώραν, μάλλον την παραλίαν, και την περί την Δάτον πλουσιωτάτην χώραν.

«Η Οδομαντική εξετείνετο προς βορράν της Ηδωνίδος και της Κερκινίτιδος λίμνης παρά την αριστεράν όχθην του Στρυμόνος και περιελάμβανεν όλην την περιοχήν, την εκτεινομένην προς μεσημβρίαν μεν των Σερρών μέχρι της Κερκινίτιδος, προς βορράν δε μέχρι του Μελενίκου και προς ανατολάς μέχρι της Δράμας, Νευροκοπίου και του Νέστου ποταμού».

Μυθικός βασιλεύς των Οδομάντων φέρεται ο Σίθων. «Λέγεται και Σίθωνα, τον Οδομάντων βασιλέα, γεννήσαι θυγατέρα Παλλήνην, καλήν τε και επίχαριν».

Ήσαν δε οι Οδόμαντες πολεμικώτατοι και δεν υπετάχθησαν εις τους Πέρσας. Μεταλλευταί, κατ' αρχάς, πιεσθέντες αργότερον υπό των γειτόνων των Μαίδων και Ηδωνών, έζων πλέον ως εργάται εις τα πλουσιώτατα εκεί μεταλλεία και ως μισθοφόροι των Οδρυσών, των Αθηναίων και των Μακεδόνων.

Των Οδομάντων γνωστός βασιλεύς είναι ο Πολλής, τον οποίον ο Θουκυδίδης μνημονεύει, ως σύμμαχον των Αθηναίων. Ο Κλέων είχε ζητήσει βοήθειαν παρ' αυτού.

Πιθανόν και οι εκ νομισμάτων γνωστοί βασιλείς Δερρόνικος (480 π. Χ.) και Δόκιμος να ήσαν και αυτοί ηγεμόνες των Οδομάντων.

Ορδύσαι[]

Οι Οδρύσαι ήταν το ισχυρότερον των Θρακικών εθνών εκτεινόμενοι κατά μήκος του μέσου Έβρου εκατέρωθεν του Αρτισκού ποταμού και ενδότερον μέχρι της Ροδόπης.

Κατά τινά μαρτυρίαν οι Οδρύσαι ωνομάσθησαν τοιουτοτρόπως από τον βασιλέα των Θρακών Όδρυσον. «Όδρυσος βασιλεύς Θρακών, ω ομώνυμον το έθνος».

Οδρύσας εν γένει απεκάλουν οι αρχαίοι την μεγάλην Θρακικήν φυλήν, ήτις αρχίζουσα από τον Έβρον ποταμόν, κυρίως από την πόλιν Κύψελα, έφθανεν έως εις τα παράλια της πόλεως Οδησσού (Βάρνης).

Τα όρια όμως ταύτα των Οδρυσών δεν ήσαν εθνολογικά, αλλά μάλλον εσήμαινον, ότι η πολιτική των κυριαρχία έφθανεν από τα Κύψελα μέχρι της Οδησσού επεκταθείσα αργότερον, ως θα ίδωμεν, εις πολύ μεγαλειτέραν έκτασιν.

Κυρίως δε το κέντρον του κράτους των Οδρυσών ήτο η μεγάλη πεδιάς του Έβρου. Odrysarum gens fundit Hebrum.

Οι Οδρύσαι ήσαν μαχιμώτατοι και προ πάντων άριστοι ιππείς.

Διεκρίνοντο από όλους τους Θράκας δια την πολιτειακήν των οργάνωσιν και κοινωνικήν ρύθμισιν. Ο Δαρείος εκστρατεύσας τω 513 π.Χ. κατά των Σκυθών και διελθών δια της χώρας των δεν κατώρθωσε να τους καθυποτάξη, ενώ είχε κατορθώσει να καθυποτάξη όλην την από του Στρυμόνος μέχρι του Δουνάβεως Θράκην. Κατόπιν κατά το 492 π.Χ. εστάλη ο Μαρδόνιος, δια να ενίσχυση την Περσικήν κατοχήν της Θράκης. Μετά την καταστροφήν όμως των Περσών εις την Σαλαμίνα και τας Πλαταιάς η Θράκη κατέστη πάλιν ανεξάρτητος εκτός των πόλεων Ηϊόνος, Σηστού και Βυζαντίου, αι οποίαι παρέμειναν επί τινά ακόμη έτη υπό την Περσικήν κυριαρχίαν.

Οι Οδρύσαι είχον καθυποτάξει τα Θρακικά έθνη, τα κατοικούντα μέχρι της Προποντίδος και του Ευξείνου, εκτός των Θυνών, οι οποίοι τους εξηνάγκασαν να υποχωρήσουν από την ορεινήν των χώραν. Έφτασε δε το κράτος των Οδρυσών εις μεγίστην ακμήν επί της βασιλείας του Τήρους και του υιού αυτού Σιτάλκου, όστις είχε λάβει ως σύζυγον την αδελφήν του Νυμφοδώρου, σημαίνοντος Αβδηρίτου. Συμπίπτει δε κυρίως η μεγάλη ακμή και η ισχύς του βασιλείου των Οδρυσών με την εποχήν των Περσικών πολέμων μέχρι του Πελοποννησιακού.

Ο Σιτάλκης ετιτλοφορείτο βασιλεύς των Θρακών. Συνήνωσεν όλους τους μικρούς και ανεξαρτήτους Θράκας ηγεμόνας υπό το σκήπτρον του, επί μακρόν δε χρονικόν διάστημα οι ηγεμόνες των διαφόρων Θρακικών φυλών ήσαν υποτελείς εις τους Οδρύσας, οίτινες τοιουτοτρόπως κατέστησαν οι κυρίως εκπρόσωποι των Θρακών.

Και αυταί αι Ελληνικαί αποικίαι, αι οποίαι είχον ιδρυθή από τον Στρυμόνα μέχρι των εκβολών του Δουνάβεως εις τε την παραλίαν και το εσωτερικόν, επλήρωνον εις αυτόν φόρον υποτέλειας.

Αι Αθήναι δε, ευρισκόμεναι τότε εις την μεγίστην πολιτικήν ακμήν, διετήρουν φιλικωτάτας σχέσεις με την τόσον ισχυράν και σημαντικήν δύναμιν των Οδρυσών, δια να εδραιώσουν το εμπόριον αυτών με την πλουσιωτάτην εις σιτηρά, κτήνη και δέρματα Θράκην. Προέβησαν μάλιστα αι Αθήναι εις σπουδαίας προς τους Οδρύσας οικονομικάς και πολιτικάς παραχωρήσεις ακριβώς δια τον λόγον τούτον. Διετήρησαν όμως αύται την μεγάλην των επιρροήν επί της Θράκης και προ πάντων επί της Θρακικής χερσονήσου, εις την ναυτικήν δε συμμαχίαν των Αθηναίων, γενομένην κατά πρώτον τω 478 π.Χ., συμπεριελήφθησαν όλαι σχεδόν αι Ελληνικαί πόλεις της Μακεδονίας και Θρακικής παραλίας και διετέλεσαν υπό την Αθηναϊκήν ηγεμονίαν μέχρι του Φιλίππου.

Το έθνος τούτο, το σπουδαιότερον και αξιολογώτερον εξ όλων των Θρακών, ευρίσκετο πάντοτε εις στενάς σχέσεις, πολιτικάς και εμπορικάς, με τους Έλληνας και προ πάντων με τους Αθηναίους. Οι βασιλείς και οι δυνάσται αυτών είχον δεχθή σχετικόν τινά Ελληνικόν πολιτισμόν και εμάνθανον την Ελληνικήν γλώσσαν. Τα νομίσματά των, όπως και των άλλων Θρακών και των Θρακικών πόλεων, ετυπώνοντο Ελληνιστί.

Ορρέσκιοι[]

Ο λαός ούτος φαίνεται, ότι είνε ο ίδιος με τους Σάτρας, έγινε δε γνωστός μόνον από νομίσματα, στενώς συνδεόμενος με τους Βεσσούς, δηλαδή τους ιερείς του μαντείου του Θρακικού Βάκχου.

Παίτοι[]

Παρά τας εκβολάς του Έβρου. Ασήμαντος Θρακική φυλή.

Πίερες[]

Ούτοι κατοικούσαν την άνωθεν του Ολύμπου χώραν, η οποία εξ αυτών ωνομάσθη Πιερία, έχοντες διάσημες πόλεις, πολιτισμόν ανώτερον πολλών Θρακικών φυλών και εξαιρετικήν επίδοσιν εις την μουσικήν και την ποίησιν. Την Πιερίαν την εγνώριζε καλά και ο Όμηρος.

Κατά την εβδόμην π.Χ. εκατονταετηρίδα οι Τημενίδαι, αρχαιοτάτη επίσημος από το Άργος οικογένεια, εγκατασταθέντες εις την Πιερίαν και υπερισχύσαντες εις αυτήν ως άρχοντες της χώρας εξεδίωξαν μέγα μέρος των Πιέρων Θρακών.

Ούτοι δε διαβάντες τον Στρυμόνα ποταμόν εγκατεστάθησαν υπό τας υπωρείας του Παγγαίου όρους και έκτισαν εκεί την Πέργαμον, την Φάγρητα και άλλα χωρία οχυρά, διο και η κάτωθεν του Παγγαίου παραλία ωνομάσθη εξ αυτών και Πιερικός κόλπος.

Κατέλαβον δε οι ίδιοι Πίερες τότε και μέρος της μεταξύ του Αξιού και του Στρυμόνα κειμένης χώρας, την καλουμένην Μυγδονία, εκδιώξαντες εκείθεν τους Ηδωνούς Θράκας και ενέμοντο αυτή.

Σαπαίοι[]

Ελέγοντο και Σάπαι και Σίπιοι. Εκαλούντο δε, κατά τον Στράβωνα, κατά την παναρχαίαν εποχήν Σίντιες, έπειτα ωνομάσθησαν Σιντοί, κατόπιν Σάϊοι και τελευταίον Σαπαίοι.

Οι Σιντοί ή Σίντιες μνημονεύονται ως οι αρχαιότατοι κάτοικοι της Σαμοθράκης, ο δε Όμηρος τους αναφέρει ως κατοίκους της Λήμνου. Πρώτος εκ των αρχαίων ο ιστορικός Ελλάνικος εθεώρησε τους Σίντιας της Λήμνου ως Θράκας, τον ηκολούθησε δε ο Στράβων και μετ' αυτόν άλλοι. Τουναντίον ο Φιλόχορος και ο Ερατοσθένης εθεώρησαν τους Σίντιας ως Πελασγούς. Υπό των περισσοτέρων όμως ιστορικών έθεωρήθησαν Θράκες.

Κατά την παναρχαίαν εποχήν οι Σαπαίοι κατοικούσαν την περί τα Άβδηρα χώραν υπερκείμενοι της Ισμαρίδος, οπόθεν εξώσθησαν δυτικώτερον μέχρι του Παγγαίου και του Στρυμόνος και βορειότερον εις τα στενά της Ροδόπης, τα οποία είνε φύσει οχυρώτατα, διότι απ' εδώ διήρχετο μία μόνον οδός, η διάσημος κατόπιν Εγνατία οδός. «Το όρος των Σαπαίων και τα στενά των Κορπίλων και Σαπαίων, τα Ρασκοπόλίδος (βασιλέως των Σαπαίων) όντα αρχής, κατέλαβον, ή μόνη διελθείν έστιν εις την Ευρώπην εκ της Ασίας την γνώριμον οδόν»99.

Ήσαν δε οι Σαπαίοι εκ των μεγαλειτέρων Θρακικών φυλών επιδοθέντες ενωρίτατα προ της ογδόης π.Χ. εκατονταετηρίδος, ως και οι, Σάτραι, Οδόμαντες, Ηδωνοί και Βισάλται, εις την μεταλλουργίαν, την οποίαν είχον διδαχθή από τους Θασίους, τους οποίους κατόπιν συνεχών και αιματηρών πολέμων απεδίωξαν από τας χώρας των.

Οι Σαπαίοι ύπηρξαν η αφορμή της καταλύσεως του κράτους των Μακεδόνων επί Περσέως εξ αιτίας της διαγωγής αυτού. Ο Περσεύς, μολονότι είχεν ειρήνην με τους Ρωμαίους συμφώνως με τας συνθήκας, τας οποίας είχε κάμει ο πατήρ του, παρέβη τους όρκους και ωδήγησε το στράτευμα αυτού εναντίον του βασιλέως των Σαπαίων Αβρουπόλιδος, ανεστάτωσε δε τους Σαπαίους, συμμάχους των Ρωμαίων. Κατά την διάρκειαν του μεταξύ των Ρωμαίων και του Περσέως πολέμου, κηρυχθέντος δια την άδικον επίθεσιν του Περσέως κατά των Σαπαίων, εστάλησαν δέκα άνδρες από την βουλήν των Ρωμαίων, δια να αποκαταστήσουν τας εν Μακεδονία πολιτικάς υποθέσεις συμφώνως προς τα Ρωμαϊκά συμφρέροντα.

Εις μεταγενεστέραν δε εποχήν μνημονεύεται ως δυνάστης των Σαπαίων ο Ρασκούπολις και ως σύμμαχος του Βρούτου και του Κασσίου.

Ο δε Ράσκος μνημονεύεται ως αδελφός του Θρακός τούτου δυνάστου.

Ο Ρασκύπορις, ως ονομάζει τον Ρασκούπολιν (ή Ρασκούποριν) ο ιστορικός Δίων ο Κάσσιος, εβοήθησε τον Βρούτον πάρα πολύ, όπως ειμπορέση να καθυποτάξη τους ατιθάσους Βησσούς εισβαλών εις την χώραν των.

Ο δε Μόμσεν λέγει, ότι εκ των δευτερευόντων ηγεμόνων, οίτινες είχον συνταχθή προς τους Ρωμαίους, εις, ο άρχων των Σαγαίων, καλούμενος Αβρούπολις, είχε νικηθή υπό του Περσέως κατά τινά εκστρατείαν αυτού εναντίον της Αμφιπόλεως και εξεβλήθη εκ της αρχής.

Σάτραι[]

Πολεμικότατη Θρακική φυλή, κατοικούσα πέραν του Παγγαίου επί υψηλοτάτων ορέων.

Ο Ηρόδοτος, ως είπομεν, θαυμάζει τον ηρωϊσμόν των, με τον οποίον διετήρησαν την ανεξαρτησίαν των, ως και οι Αγριάνες και οι Οδόμαντες.

Οι Σάτραι ελάτρευον τον ορεινόν Βάκχον, όστις πρέπει να διαστέλλεται από τον πεδινόν. Εις υψηλοτάτην κορυφήν υπήρχε το μαντείον του Διονύσου, το οποίον ήτο το γενικόν προσκύνημα των Θρακών.

Ίσως εις το μαντείον τούτο αναφέρονται και οι στίχοι του Ευριπίδου ή εις άλλο επί του Παγγαίου ιερόν του Διονύσου.

Βάκχος προφήτης ώστε πέτραν Παγγαίου ώκησε σεμνός τοίσιν ειδόσιν θεός.

Οι Σάτραι ελέγοντο και Σατροκένται.

Απαντά δε τούτο το κένται και εις άλλα Θρακικά ονόματα, ως Επταί-κενθος, Δινί-κενθος. Επίσης Βερέ-κυνθες ή Βερε-κύνται ή Βερέ-κυντες, αρχαιοτάτη Φρυγική φυλή, από τους οποίους αργότερον και οι Φρύγες ωνομάσθησαν γενικώτεοον από τους Έλληνας Βερεκύνθαι ή Βερέκυνθοι.

Επίσης Βiti-centhus, Ζipa-centus, Αulu - centus.

Εσήμαινε δε το κένθος (Centus, Centus) = ο πρώτος.

Εκτός τούτων ευρίσκεται και το Ζηλι-κίνθιος Απαμεύς, από το οποίον διδασκόμεθα, ότι και εις πολύ μεταγενεστέραν εποχήν διετηρήθησαν τα καθαρώς Θρακικά ονόματα.

Παναίοι, Δρώοι και Δερσαίοι[]

Οι Δερσαίοι ελέγοντο και Δερραίοι κατά Στέφανον τον Βυζάντιον. Ήσαν δε όλοι ούτοι μικραί, αλλά πολεμικαί φυλαί, κατοικούσαι προς δυσμάς του Στρυμόνος, εις τα βόρεια ορεινά, βορειότερον δηλαδή των Σαπαίων, Οδομάντων και Βισαλτών. Νοτιώτεροι όλων ήσαν οι Δερσαίοι, συνορεύοντες με τους Σαπαίους και Ήδωνας.

Βρέναι[]

Βορειότερον των Κορπίλων, ληστρική φυλή.

Όλαι αι φυλαί αύται, δηλαδή οι Παίτοι, Κορπίλοι και Βρέναι ήσαν τελείως απολίτιστοι και ληστρικαί.

Άλλες φυλές[]

  • Μελανδίται,
  • Μελινοφάγοι,
  • Θυνοί ,
  • Ασταί,
  • Νιψαίοι και
  • Σκυρμιάδαι
  • Νέστιοι πλησίον του Νέστου Ποταμού.

ήσαν διάφορα Θρακικά φύλα, κατοικούντα εις τα παράλια του Ευξείνου Πόντου, από τα ανατολικά παράλια της Προποντίδος και του Βοσπόρου μέχρι των νοτίων υπωρειών του Αίμου.

«ΜΕΛΙΝΟΦΑΓΟΙ, έθνος Θράκης. Ξενοφών εν Αναβάσεως εβδόμω και Θεόπομπος.

«ΛΑΔΕΨΟΙ και ΤΡΑΝΙΨΟΙ, έθνη Θυνών. Θεόπομπος εν ογδόω Ελληνικών».

Όλοι οι ιστορικοί, γεωγράφοι και ποιηταί εγνώριζον καλώς την παραλίαν εκείνην του Ευξείνου, η οποία από τον κόλπον της Σαλμυδησσού μέχρι του Βοσπόρου ήτο ένα απέραντον τέναγος και αιγιαλός έρημος, λιθώδης, αλίμενος και αναπεπταμένος. Ο κόλπος της Σαλμυδησσού ως εκ του σχήματός του εκαλείτο Σαλμυδησσία γνάθος. Εις την παραλίαν εκείνην εσχηματίζετο ένα φοβερόν τέναγος και ο Στράβων προς εξήγησιν του φαινομένου τούτου λέγει, ότι τούτο συμβαίνει, διότι το έδαφος του Ευςείνου Πόντου εκεί εις την παραλίαν είναι χαμηλότερον από το έδαφος της Προποντίδος.

Σκυρμιάδαι[]

Μικρά Θρακική φυλή, κατοικούσα εις τας νοτίους υπωρείας του Αίμου παρά τον Εύξεινον. Με αυτούς ήτο ανάμικτος, ως φαίνεται, μία μικρά μοίρα των Νιψαίων.

Κοιλαλήται[]

Περί του Θρακικού τούτου έθνους εις ουδένα εκ των ημετέρων ιστορικών και γεωγράφων ευρίσκεται μαρτυρία τις.

Εις τον ιστορικόν Πλίνιον ευρίσκομεν την μαρτυρίαν «Coeletae majores Haemo, minores Rhodopae supditi», ήτοι «Κοιλαλήται οι Μείζονες υπό τον Αίμον, οι δε Ελάσσονες υπό την Ροδόπην οικούσι».

Τούτο δε επιβεβαιώνει και άλλος Ρωμαίος ιστορικός, ο Λίβιος.

Τραυσοί[]

Παρά την βορειοανατολικήν Ροδόπην οικούντες, γείτονες με τους Ελάσσονας Κοιλαλήτας.

Κατά τον Λίβιον κατοικούσαν περί τα Τέμπυρα.

Κεβρήνιοι[]

Λαός αναφερόμενος από τον Πολύαινο.

Υποσημειώσεις[]

Εσωτερική Αρθρογραφία[]

Βιβλιογραφία[]

Ιστογραφία[]


Ikl Κίνδυνοι ΧρήσηςIkl

Αν και θα βρείτε εξακριβωμένες πληροφορίες
σε αυτήν την εγκυκλοπαίδεια
ωστόσο, παρακαλούμε να λάβετε σοβαρά υπ' όψη ότι
η "Sciencepedia" δεν μπορεί να εγγυηθεί, από καμιά άποψη,
την εγκυρότητα των πληροφοριών που περιλαμβάνει.

"Οι πληροφορίες αυτές μπορεί πρόσφατα
να έχουν αλλοιωθεί, βανδαλισθεί ή μεταβληθεί από κάποιο άτομο,
η άποψη του οποίου δεν συνάδει με το "επίπεδο γνώσης"
του ιδιαίτερου γνωστικού τομέα που σας ενδιαφέρει."

Πρέπει να λάβετε υπ' όψη ότι
όλα τα άρθρα μπορεί να είναι ακριβή, γενικώς,
και για μακρά χρονική περίοδο,
αλλά να υποστούν κάποιο βανδαλισμό ή ακατάλληλη επεξεργασία,
ελάχιστο χρονικό διάστημα, πριν τα δείτε.



Επίσης,
Οι διάφοροι "Εξωτερικοί Σύνδεσμοι (Links)"
(όχι μόνον, της Sciencepedia
αλλά και κάθε διαδικτυακού ιστότοπου (ή αλλιώς site)),
αν και άκρως απαραίτητοι,
είναι αδύνατον να ελεγχθούν
(λόγω της ρευστής φύσης του Web),
και επομένως είναι ενδεχόμενο να οδηγήσουν
σε παραπλανητικό, κακόβουλο ή άσεμνο περιεχόμενο.
Ο αναγνώστης πρέπει να είναι
εξαιρετικά προσεκτικός όταν τους χρησιμοποιεί.

- Μην κάνετε χρήση του περιεχομένου της παρούσας εγκυκλοπαίδειας
αν διαφωνείτε με όσα αναγράφονται σε αυτήν

IonnKorr-System-00-goog



>>Διαμαρτυρία προς την wikia<<

- Όχι, στις διαφημίσεις που περιέχουν απαράδεκτο περιεχόμενο (άσεμνες εικόνες, ροζ αγγελίες κλπ.)


Advertisement