Νέρων Κλαύδιος Γερμανικός
- Πλήρης Ονομασία:
- Lucius Domitius Ahenobarbus,
- Nero Claudius Germanicus Caesar Augustus
- Ένας αυτοκράτορας της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (54 - 68 μ.Χ.).
- Χρονική Περίοδος Διακυβέρνησης: Μεσορρωμαϊκή Εποχή, 1ος Αιώνας μ.Χ.
- Γέννηση: 15 Δεκεμβρίου 37 μ.Χ.
- Θάνατος: 9 Ιουνίου 68 μ.Χ.
Ετυμολογία[]
Το όνομα "Νέρων" είναι Λατινικής προέλευσης που σχετίζεται ετυμολογικά με την λέξη "[[]]".
Γενεαλογία[]
- Οίκος:
- Πατέρας:
- Μητέρα:
- Σύζυγος:
- Τέκνα:
Βιογραφία[]
Ο Νέρων Κλαύδιος Καίσαρ Αύγουστος Γερμανικός γνωστότερος ως Νέρων ήταν Αυτοκράτορας της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας κατά το διάστημα 54 - 68 μ.Χ.
Ήταν ο πέμπτος και τελευταίος Αυτοκράτορας της Ιουλιο-Κλαυδιανής Δυναστείας.
Στις 25 Φεβρουαρίου 50 μ.Χ. ο Νέρων έγινε κληρονόμος του θείου του και θετού του πατέρα Κλαύδιου και ανήλθε στον θρόνο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας στις 13 Οκτωβρίου του 54 μετά τον θάνατό του.
Ο Νέρων είχε γεννηθεί με το όνομα Λούκιος Δομίτιος Αχενόβαρβος ως ο μόνος υιος του Γνάιου Δομίτιου Αχενοβάρβου και της Ιουλίας Αγριππίνας, δισέγγονης του Οκταβιανού Αυγούστου, κόρης του στρατηγού Γερμανικού και αδελφής του αυτοκράτορα Καλιγούλα.
Ο πατέρας του, αξιωματούχος στην αυλή του Καλιγούλα ο οποίος καταγόταν από τον Αύγουστο αλλά και από τον Μάρκο Αντώνιο, απέθανε όταν ο Λούκιος ήταν μόλις τριών ετών.
Ο νεαρός δεν προοριζόταν για το ανώτατο αξίωμα καθώς ο Καλιγούλας αναμενόταν να έχει δικό του αρσενικό απόγονο.
Όμως ο πρόωρος φόνος του οδήγησε στη διαδοχή του στον θρόνο από τον ηλικιωμένο θείο του Κλαύδιο· ο γάμος του τελευταίου με την Ιουλία Αγριππίνα έκανε αυτομάτως τον Λούκιο υιοθετημένο γιο του αυτοκράτορα (με το όνομα Νέρων Κλαύδιος Καίσαρ Δρούσος) και πιθανό διάδοχο.
Το 51 ο δεκατετράχρονος Νέρων κηρύχθηκε ενήλικος και έγινε ανθύπατος. Δύο έτη μετά συζεύχθηκε, κατ' εντολή του Κλαύδιου, την κόρη του τελευταίου Κλαυδία Οκταβία.
Το 54 ο Κλαύδιος απέθανε, σύμφωνα με τις φήμες δηλητηριασμένος από την Αγριππίνα, και ο Νέρων έγινε ο νεαρότερος αυτοκράτορας της Ρώμης έως τότε.
Κατά την πρώτη πενταετία της θητείας του επηρεαζόταν ιδιαίτερα στις αποφάσεις του από τη μητέρα του, από τον επικεφαλής των Πραιτωριανών Σέξτο Αφράνιο Βούρο και από τους δασκάλους του, όπως ο Σενέκας ο Νεότερος, οι οποίοι ανταγωνίζονταν συνεχώς τη φιλόδοξη Αγριππίνα.
Παράλληλα, απογοητευμένος από τον γάμο του, παραμέρισε την Οκταβία και σύναψε φανερή ερωτική σχέση με μία απελεύθερη από τη Μικρά Ασία, την Κλαυδία Ακτία.
Η μητέρα του προσπάθησε να επέμβει προς όφελος της Οκταβίας αλλά ο αυτοκράτορας αρνήθηκε να ακολουθήσει τις συμβουλές της.
Σύμφωνα με τον ιστορικό Τάκιτο η Αγριππίνα τότε άρχισε να συνωμοτεί εναντίον του γιου της έτσι ώστε να ανεβάσει στον θρόνο τον ανήλικο Βρεττανικό, γιο του Κλαύδιου.
Γρήγορα όμως ο νεαρός απεβίωσε, πιθανώς δηλητηριασμένος από τον Νέρωνα. Μέσα στα επόμενα έτη σταδιακά ο αυτοκράτορας απαλλάχθηκε από την επιρροή τόσο της μητέρας του όσο και των συμβούλων του. Κατηγορήθηκε ότι διέταξε το 59 τη δολοφονία της Αγριππίνας, καθώς (σύμφωνα με τον ιστορικό Σουητώνιο) πίστευε ότι θα τον εμπόδιζε να πάρει διαζύγιο από την Οκταβία για να συζευχθεί τη νέα του ερωμένη Ποππαία Σαβίνα.
Αργότερα, μετά τον θάνατο του Βούρου το 62 και κατηγορούμενος για υπεξαίρεση χρημάτων, ο Σενέκας αποσύρθηκε από τον δημόσιο βίο αφήνοντας τον Νέρωνα ανεξέλεγκτο.
Ο Νέρων μετά την πρώτη «ήπια» πενταετία της βασιλείας του αφαίρεσε κάθε εναπομένουσα ισχύ από τη Σύγκλητο προς όφελος του και προχώρησε σε προγραφές υποτιθέμενων συνωμοτών.
Ακόμα και ο Σενέκας διατάχθηκε να αυτοκτονήσει το 65 κατηγορούμενος για συνωμοσία.
Επί των ημερών του Νέρωνα ωστόσο μειώθηκε η φορολογία, θεσπίστηκαν νέα διατάγματα για την προστασία των δούλων και των απελεύθερων από την κακομεταχείριση ή τον εκ νέου εξανδραποδισμό, εξερράγησαν και καταπνίγηκαν εξεγέρσεις στη Βρεττανία, στην Παλαιστίνη και στη Γαλατία, ενώ έγινε και ένας περίφημος διακανονισμός με τους Πάρθους σχετικά με το την Αρμενία, σύμφωνα με τον οποίον η νέα κυβερνώσα κατοχική δυναστεία της χώρας θα ήταν κλάδος των Πάρθων Αρσακιδών (με πρώτο επισήμως αναγνωρισμένο βασιλέα τον Τιριδάτη Α’) αλλά η στέψη και η έγκριση του εκάστοτε μονάρχη θα γινόταν στην Ιταλία από τη Σύγκλητο.
Ο διακανονισμός αυτός τερμάτισε μία διαμάχη δεκαετιών μεταξύ Ρωμαίων και Πάρθων.
Ο Νέρων επίσης προώθησε ένα μεγάλο πρόγραμμα δημοσίων έργων, οργάνωσε αθλητικούς και καλλιτεχνικούς αγώνες, έδωσε φοροαπαλλαγές στις εισαγωγές τροφίμων για να μειώσει το κόστος τους και συνέσφιξε τους δεσμούς του ρωμαϊκού κράτους με τον ελληνικό κόσμο.
Επιπλέον, όντας αυτοανακηρυγμένος ποιητής και εραστής των τεχνών, επιχείρησε να στηρίξει έναν νέο, προπαγανδιστικό αυλικό λογοτεχνικό κύκλο (στα πρότυπα των Αυγούστειων ποιητών του Μαικήνα), στον οποίον ανήκαν ο Σενέκας ο Νεότερος και ο Λουκανός[1].
Το 64 εξέσπασε μία μεγάλη πυρκαγιά στη Ρώμη και, αφού κατασβέσθηκε, ο Νέρων προχώρησε σε ένα μεγαλεπήβολο και πολυέξοδο σχέδιο οικιστικής αναμόρφωσης της πρωτεύουσας.
Προκειμένου να κατασιγάσει τις φήμες που διέσπειραν οι χριστιανοί αντίπαλοί του σύμφωνα με τις οποίες η πυρκαγιά προήλθε από εμπρησμό με δική του διαταγή, ο Νέρων εξαπέλυσε έναν διωγμό εναντίον τους[2].
Το γεγονός αυτό, η μητροκτονία που του αποδώθηκε και η τυραννική διακυβέρνηση που του αποδίδουν Ρωμαίοι ιστορικοί της περιόδου, η εγκυρότητα και αμεροληψία των οποίων σήμερα αμφισβητείται από ορισμένους μελετητές, έδωσαν στον Νέρωνα μία κακή φήμη.
Τελικά, η βασιλεία του έληξε όταν η Σύγκλητος το 68 τον κήρυξε δημόσιο κίνδυνο, τον ανάγκασε να αυτοκτονήσει και αναγνώρισε ως αυτοκράτορα τον πρώην ύπατο Γάλβα, με αποτέλεσμα την έκρηξη ενός σύντομου εμφυλίου πολέμου, τον φόνο του Γάλβα και το τέλος της Ιούλιο-Κλαυδιανής δυναστείας που αντλούσε το κύρος της από τους συγγενικούς δεσμούς με τον Οκταβιανό Αύγουστο και, μέσω αυτού, με τον Ιούλιο Καίσαρα.
Σύμφωνα με τους ιστορικούς η είδηση του θανάτου του Νέρωνα έγινε δεκτή με ενθουσιασμό από την αριστοκρατία και τη Σύγκλητο αλλά δυσαρέστησε τις λαϊκές μάζες.
Υποσημειώσεις[]
Εσωτερική Αρθρογραφία[]
Βιβλιογραφία[]
- Chris Scarre,Brandon Shaw, "Chronicle of the Roman Emperors", Thames & Hudson, 1995, Reprinted 2001, ISBN 0-500-05077-5
- Tacitus, "The Annals of Imperial Rome", Penguin Classics, Michael Grant Publications Ltd, 1971, Reprinted 1985, ISBN 0-14-044060-7
- Rostovtzeff, Michael Ivanovitch, "Ρωμαϊκή Ιστορία", Εκδόσεις Παπαζήσης, 1984, ISBN: 9789600201994
- Andrew Lintott, Imperium Romanum: Politics and administration, 1993, ISBN 0-415-09375-9
- John Bagnell Bury, A History of the Roman Empire from its Foundation to the death of Marcus Aurelius, 1913, ISBN 978-1-4367-3416-5
Ιστογραφία[]
Κίνδυνοι Χρήσης |
---|
Αν και θα βρείτε εξακριβωμένες πληροφορίες "Οι πληροφορίες αυτές μπορεί πρόσφατα Πρέπει να λάβετε υπ' όψη ότι Επίσης, |
- Μην κάνετε χρήση του περιεχομένου της παρούσας εγκυκλοπαίδειας
αν διαφωνείτε με όσα αναγράφονται σε αυτήν
- Όχι, στις διαφημίσεις που περιέχουν απαράδεκτο περιεχόμενο (άσεμνες εικόνες, ροζ αγγελίες κλπ.)